Looverkens (onder pseudoniem G. Hendrikssone)
(1859)–Emanuel Hiel–
Auteursrechtvrij
[pagina 66]
| |
De Wolf. - RomanceGa naar voetnoot(1).‘Vertoef niet lang in 't duister woud,
In 't duister woud, mijn kind:
Het is der wolven oponthoud,
Keer weêr, keer weêr gezwind.
De wolf is toch zoo woest en stout,
En gij zoo zwak, mijn kind;
Reeds ruischt zijn stap in 't duister woud,
Keer weêr, keer weêr gezwind!
Het avondklokje klinkt reeds lang,
Verneemt gij 't wel, mijn kind;
Uw moeders herte klopt zoo bang:
Keer weêr, keer weêr gezwind!’
Doch 't meisje zat in 't duister woud,
- 't Is 't uur dat alles mint: -
Dus sprak een ridder, jong en bout,
- Blijf hier, blijf hier, lief kind! -
‘Hoe is uw oog zoo zwart en klaar,
Zoo gloeiend fier en stout,
't Is of ik op een godheid staar'.....
Ik blijf, ik blijf in 't woud.’
| |
[pagina 67]
| |
- Wat zijn uw zuchten streelend zoet,
Als 't murmlen van de beek:
Zij stroomen door mijn stroef gemoed
En smelten 't teêr en week. -
‘Wat steekt ge mij in laaien brand,
Met uwe vuurge taal:
Zij vlamt door gantsch mijn ingewand,
Als eene zonnestraal.’
En zoentjes, zoentjes zweefden lang,
Door 't fladdren van den wind;
Nog riep de moeder luid en bang:
‘Keer weêr, keer weêr, mijn kind!’
En toen de maan rees doodsch en stil,
En 't avondklokje zweeg,
Dan vloog door 't woud een naar gegil
Dat uit een boezem steeg.
En op het middernachtlik uur
Verdween de maneglans,
De bliksem goot het woud vol vuur
Bij dollen blaadrendans.
En 's andrendaags toen 't morgendrood
Doorstroomde 't oord met goud,
Dan lag het meisje, koud en dood,
Verkracht in 't duister woud.
| |
[pagina 68]
| |
En meengen dag en droeve nacht,
Bij 't huilen van den wind,
Herhaalde 't woud een sombre klacht:
‘Keer weêr, keer weêr, mijn kind!’
|
|