Looverkens (onder pseudoniem G. Hendrikssone)

Beminnen is geen kwaad.

Ge zit daar steeds zoo treurig:
Uw wangen, eens zoo fleurig,

[p. 63]

 

Mijn kind, zijn bleek en mat.

 

Uw boezem jaagt onrustig,

 

Uwe oogen, eens zoo lustig,

 

Zijn vaak van tranen nat.

 

 

 

O, hebt ge mij vergeten,

 

Waarom mag ik niet weten

 

Welk leed uw ziele smert?

 

Ik kan u niet zien lijden

 

Of 'k voel iets killigs glijden

 

Hier in mijn moederhert.

 

 

 

Gij houdt van lach noch praten,

 

Uw hofken ligt verlaten,

 

Uw roosjes zijn vergaan.

 

Gij vlucht nu ieders blikken,

 

Mijn kind, wat doet u schrikken,

 

Zeg, hebt gij iets misdaan?

 

 

 

O, soms kweelt ge, in uw droomen,

 

Wat zoete blanke stroomen

 

Een moederboezem biedt!

 

Wat zaligheid, wat leven,

 

Gij door uw hert voelt zweven

 

Bij 't gulle wiegelied!

 

 

 

Maar is de dag verschenen,

 

Die vreugde is weêr verdwenen,

[p. 64]

 

Gij zit daar zoo vervaard.

 

Zeg, is dit droombehagen

 

Een beeld uit vroeger dagen,

 

Toen gij nog kindje waart?

 

 

 

Of is dit nachtlik droomen

 

Iets dat u 's daags doet schroomen

 

Van zaken zonder schijn?

 

Of zoudt ge dan nog willen,

 

Om 't lustgedrang te stillen,

 

Een schuldloos kindje zijn?

 

 

 

Kom, kom, verlicht uw zinnen,

 

Zeg, zijt ge soms aan 't minnen?

 

Hoor dan uw moeders raad:

 

Ho, gij moet zoo niet zuchten,

 

Want, draagt de liefde vruchten,

 

Beminnen is geen kwaad.