Looverkens (onder pseudoniem G. Hendrikssone)

[p. 53]

Een Lentelied.

De Lente, lieflik bloeiend,
Van frissche schoonheid gloeiend,
Komt streelend uit den verre
En zingt op zoeten toon:
‘Wat is toch de aarde schoon!
Mijne liefde wordt haar loon.....
Wat is toch de aarde schoon!
Daar glimt het morgendrood,
En gistend in die stralen
Versmelt ik in haar schoot!’

De Lente in zaalge stonden
Heeft zich met de aard verbonden,
En uit haar weelge sponde
Spruit 't roosje mild en schoon;
Daar ruischt het grootsch van toon,
Over woud, en weî en woon:
‘Wat is toch 't roosje schoon!
Het zinnebeeld der maagd,
Die, geurende van minne,
Slechts naar de Lente vraagt.’

De Lente is nu gekomen,
Waarom nog langer droomen?
Naar 't veld, gij knaap en schoone,
Daar zult ge zalig zijn!
Daar broeit het vogelkijn
En het kweelt zoo wonderfijn:

[p. 54]

 

‘Daar zult ge zalig zijn!

 

De Lente zweeft in 't oord

 

En brengt vol lust en liefde

 

Het eeuwig leven voort!’

 

 

 

Lentemaand, 1859.