Looverkens (onder pseudoniem G. Hendrikssone)

Een Lentelied.

Daar loopt ze door de wijde straten
Der groote stad; soms valt een traan
Op hare voeten; zoo verlaten
Biedt zij toch elk meibloemen aan:
‘Meibloemen koop! koop uit erbarmen,
Mijn vader sterft, ons hoop vervliegt,
Terwijl mijn moeder onder 't kermen,
Een smachtend kind te slapen wiegt!’

Dat zijn, o lente, uw eerste vruchten,
Een weegeschrei uit bittren nood,
't Welk door uw geuren en genuchten
Zoo droevig smeekt om een stuk brood!
Meiklokskens, siersel der bruidskroone,
Des maagdenherten rein geluk,
Zegt, spruit ge daarom toch zoo schoone
Opdat een hongrend kind u pluk'?

[p. 29]

 

En zie dit kind, haar teedre leden

 

Zijn met wat lompen slechts omhuld;

 

Heur blik, al heeft ze veel doorstreden,

 

Is met een zaalgen droom vervuld;

 

De hairlok sluit in gulden stralen

 

Een roerend beeld zoo lief, zoo frisch!

 

Een engel kan bij haar niet halen,

 

Dewijl ze schoon en reiner is.

 

 

 

Heur moeders leven, droef en duister,

 

Verlicht ze vaak met iets zoo zoet,

 

En vader door haar gul gefluister

 

Bezielt zich soms met nieuwen moed;

 

En als 't gestoei van 't avondwindje

 

Dat 't lentebloempje mild doorgeurt,

 

Zoo streelt heur zucht het zwakke kindje,

 

Dat aan heur moeders borsten treurt.

 

 

 

O, laat dit lentebloempje groeien,

 

Dat uit den volke mild ontsproot;

 

O, laat het in zijn onschuld bloeien,

 

Gij, rijken, gunt het een stuk brood.

 

‘Meibloemen koop! koop uit erbarmen,

 

Mijn vader sterft, ons hoopt vervliegt,

 

Terwijl mijn moeder onder 't kermen

 

Een smachtend kind te slapen wiegt!’