Gedichten 1861-62

[p. 201]

Aan Vlaanderen.

bij de begravenis van josef ronsse, 1862.

Wij hebben hem gedragen naar zijne laatste ruste
den brave, die ook 't leven in Vlaandren wakker kuste;
den goede, die zijn herte heeft stuk voor stuk geschonken
aan alles dat in domheid en kommer lag verzonken.

Wij hebben hem gedragen, wij waren droef bevangen,
want schoon de bloemen geurden, de vogels hunne zangen
verspreidden door het loover, wij bleven onbewogen
vooral de frissche schoonheid, die schemerde in onze o ogen-

[p. 202]

 

Was niet een hert gestorven dat, als een zachte gloed,

 

onz' jonge herten warmde met vromen mannenmoed?

 

was niet een hert gestorven en zonk het niet in 't graf,

 

dat zijne laatste zuchten nog mild aan Vlaandren gaf?

 

 

 

O, Vlaandren, wees niet angstig bij 't vallen uwer zonen

 

maar blijf niet onverschillig, niet altoos koel u toonen,

 

wees waardig hunner daden, gevoelig aan hun pogen,

 

gedenk hoe zij bestrijden de bastaardij, de logen!

 

 

 

Gedenk dit wel, mijn Vlaandren, dan zult gij hem gedenken,

 

met u door zijne werken een rein genot te schenken;

 

want thans is hij gedragen naar zijne laatste ruste

 

den brave, die het leven in u eens wakker kuste;

 

den goede, die zijn herte heeft stuk voor stuk geschonken

 

om u uit 't wee te redden, waarin gij ligt verzonken.