Gedichten 1861-62

[p. 198]

Een dichter.

Geen kroon bevlekt zijn machtig hoofd.

geen' scepter houdt zijn hand;

hij wordt nogtans geliefd, geloofd,

in 't schoone vaderland.

Wat geeft hem koningschap en macht,

naar goud heeft hij geen dorst;

wat is de ster, bij zonnepracht,

bij hem, wat is een vorst?

[p. 199]

 

Hij heeft zijn lief, hij heeft zijn lied,

 

zijn volk, zijn vaderland;

 

hij mint, hij zingt, zijn hert geniet

 

een' dubblen liefdebrand.

 

 

 

Hij smaakt de min, wanneer zijn meid

 

hem zoete kussen schenkt,

 

de vreugd, wanneer, vol heerlijkheid,

 

het volk zijn' zangen zingt.

 

 

 

O, dichter zijn is zalig zijn,

 

en warm als zonnegloed,

 

want drukt hem wrevel, zorg of pijn,

 

iets blijft in zijn gemoed:

 

 

[p. 200]

 

het is zijn lied, zijn wonderlied,

 

dat altijd sproeit en juicht,

 

dat hooger klinkt dan 't aardsch verdriet

 

en elk zoo wel verheugt;

 

 

 

Het is zijn' min, die eeuwig is

 

voor alles wat is goed,

 

die gloeit voor 't land en 't volk, zoo frisch

 

als voor zijn liefken zoet.