Gedichten 1861-62

[p. 193]

Een Windliedeken.

Zing, riep de wind in 't zoet getij,

terwijl hij mij

zoo lief, zoo zacht,

de liêkens van de vogels bracht,
de bloemengeur, 't geruisch der beken,
't gejuich der menschen, steden, streken.

Zing, riep de wind,

gij, menschenkind!

[p. 194]

 

Zing, riep de wind op sombre wijs,

 

wanneer het ijs,

 

gelijk de dood,

 

de schepping in zijn' kluisters sloot;

 

terwijl de stem der lijdende armen

 

versmolt in 's winters schriklijk kermen.

 

Zing, riep de wind,

 

gij, menschenkind!

 

 

 

En 'k stemde liêkens vol van lust,

 

gestreeld, gekust

 

door zoet genot.

 

Doch als mijn' vreugde werd geknot

 

door 't lijden mijner arme broeders,

 

dan treurde ik, als de droeve moede

 

bij 't stervend kind.

 

Zing, riep de wind.