Gedichten 1861-62

[p. 153]

Vreugde.

[p. 154]

 

Verheug u, mensch, verheug u, mensch!

 

waarom nog droomend rondgezweefd?

 

wat wint ge door een' dwazen wensch,

 

die niets dan angst en kwelling geeft.

 

Denk aan het zwart verleden niet,

 

wacht van de toekomst niet te veel,

 

maar neemt der vreugde, die m'u biedt,

 

terwijl gij kunt, uw wettig deel.

[p. 155]

Mijn liefste Roosjen

O, ga nu uit en blik nu rond,
het leven wemelt op den grond,

de vogel zingt,

de bronne springt,

maar wat er 't schoonst uit de aarde sproeit,
is 't roosjen dat zoo heerlijk bloeit,

mijn liefste roosjen.

[p. 156]

 

Is 't niet het beeld der zoete vreugd,

 

die geurend ook het hert verheugt?

 

die waar zij is,

 

zoo gul en frisch

 

de jeugd, den ouderdom bekoort,

 

en boven alles blinkt en gloort

 

als 't liefste roosjen.

 

 

 

O, ga thans uit en zie rond u,

 

gevoelt uw boezem 't leven nu,

 

het droef gekrijt

 

van al wat lijdt?

 

O schenk dan, als het roosjen geurt,

 

de milde vreugd aan al wat treurt,

 

dit lieve roosien.