Gedichten 1861-62

[p. 119]

IV.

Gelukkig leven op het veld
de wilde korenbloemen,
zoo ook de schoone, frissche meid
die 'k nooit genoeg zal roemen.
Wat ware toch mijn herte vrij

en blij,

mocht ik ze mijn eens noemen!

[p. 120]

 

Ik loop door 't veld en zie geen loof

 

en hoor geen vogelkwelen;

 

want immer zit de frissche meid

 

in mijnen zin te spelen.

 

Zij is de bloem die voor mij groeit

 

en bloeit,

 

een bloemken om te stelen!

 

 

 

Toch waarlijk ware 't al te gek

 

lang zuchten, zingen, loopen;

 

mij dunkt de schoone frissche meid

 

verhoont mijn teeder hopen;

 

ze zeide ja: uw mingeraas,

 

o dwaas,

 

en doet mijn hert niet open.

 

 

[p. 121]

 

Ze zeî ja met een lachjen zoet:

 

ik zal u nimmer haten,

 

min voort en streel de frissche meid,

 

uw' liefde zal niet baten!

 

doch scheen mij vol van spijt heur mond

 

den stond,

 

als ik ze moest verlaten.