Gedichten 1861-62

[p. 103]

Drie Liedekens van Petofi.

I.
Wie geen liefken heeft.

Wie geen liefken heeft, geen duifken,

drinke wijn,

denken zal hij: al de meiskens

zijn de mijn.

En hij drinke wijn, die altijd

geldloos zit,

denken zal hij: 'k heb de wereld

in bezit.

[p. 104]

 

En hij drinke op wie de laster

 

spuwt zijn' gal,

 

ras van hem de zielesmerte

 

vluchten zal.

 

 

 

'k Heb geen geld en ook geen liefken,

 

'k heb slechts pijn,

 

driemaal meer daarom als andren

 

drink ik wijn.

[p. 105]

II.
Regen, bliksem, donder.

Het regent, regent, regent,
het regent zoete kussen,
die op mijn' brandende lippen
mijn' dorstige min niet blusschen.

Ik zie terwijl het regent
de bliksem vurig flonkren,
uwe oogen stralen zoo gloeijend,
mijn liefken, in den donkren.

[p. 106]

 

Daar rommelt nu de donder,

 

wie zou er niet van schroomen?

 

nu loop ik henen, zoet liefken,

 

want 'k hoor uw' vader komen.

[p. 107]

III.
Dubbel gevoelen.

Ach, mijn land verstaat mij niet,

het begrijpt dan nimmer,

hoe tweevoudig klinkt mijn lied,

maar vol hert toch immer.

Hoe ik tevens deuntjens zing

vol van 't droefste lijden,

en dan weder liêkens breng

vol van zoet verblijden.

[p. 108]

 

Mensch ben ik, maar burger ook,

 

'k ben als mensch zoo rustig,

 

doch als burger voel ik ook

 

niets, dat mij verlustig'.

 

'k Zinge vaak van vreugd en trouw

 

denk ik aan mijn' vrouwe;

 

als ik 't vaderland beschouw

 

ween ik vaak van rouwe.

 

 

 

Ook de bloem der liefde smukt

 

schoon mijn minnend herte,

 

maar de doornekroone drukt

 

ook mijn hoofd vol smerte;

 

en zoo zijpelt 't warme bloed

 

uit mijn' heeten schedel,

 

en zoo valt een blaadjen zoet -

 

geurend op mijn' vedel.