Gedichten 1861-62

[p. 100]

Kom, lieve Mei.

zoo wat naar het hoogduitsch.

Kom lieve lente, toover

de boomen weder groen,

dan kan ik, onder 't loover,

een wandelingsken doen.

Laat weêr aan 't beekjen groeijen

de kleine violet,

ik zie zoo geerne bloeijen

wat zedig is en net.

[p. 101]

 

't Is waar, de winterdagen

 

verschaffen ook plezier,

 

men kan door 't ijs dan jagen

 

in toomeloozen zwier.

 

Maar de arme menschen strijden

 

zoo fel met hongerpijn,

 

waar mijne broeders lijden

 

kan ik niet lustig zijn.

 

 

 

Doch 't geen mij meest doet treuren

 

is Liza's droevenis,

 

ze smacht naar 't bloemengeuren

 

gelijk de snoek naar visch.

 

Nu zit zij op haar banksken

 

als 't hoentjen op zijn ei;

 

ik kus haar blozend wangsken

 

en spreek haar van de mei.

 

 

[p. 102]

 

De mei, die bloem en loover,

 

verspreidt door 't kale land,

 

die als een vogelroover

 

zijn' wondernetten spant,

 

die lokt met gulle zangen

 

en streelt met zoelen wind,

 

om 't jonge hert te vangen,

 

dat hij vol liefde vindt.

 

 

 

O, schoone mei wil komen,

 

wil komen, schoone mei!

 

dan kan mijn Liza droomen

 

zoo zalig in de weî.

 

En breng ook met u mede

 

het honigzoet jolijt,

 

geluk, en spijs en vrede

 

voor al wie hier nog lijdt.