Gedichten 1861-62

[p. 60]

Zonneschijn.

italiaansch.

Als op den spiegelklaren vloed,
de zonne straalt haar' fulpen gloed,
dan springt het vischken vol genucht
en snapt naar de gouden avondlucht;
en daar krinkelt plassend het water.

[p. 61]

 

Als mij uw' vlammende oog beziet,

 

dan voelt mijn herte vaak verdriet,

 

maar kon het volgen 't warm gedrang,

 

het sprong dan uit zijn droef gevang,

 

om zich in uw' stralen te spieglen.

 

 

 

Niets merkt uw statig aangezicht;

 

het blikt gelijk het zonnelicht,

 

of 't in de treurende ooge gloeit,

 

of 't water murmlend henenvloeit,

 

of vischkens en hertekens springen.