Gedichten 1861-62

[p. 42]

Levenslust.

Men staakt het sombre treuren,

wanneer de lente zingt,

en als, met 't bloemengeuren,

de hoop in 't herte dringt.

Naar 't dorpken trekt de jongen

zoo frisch, zoo welgezind;

daar komt hem toegesprongen

een blozend boerenkind.

[p. 43]

 

Ter stede komt het meisjen,

 

zij zoekt haar huisgerief;

 

maar vindt ook menig reisjen

 

een' flinken hertedief.

 

 

 

Zoo toont zich, naar gewendte,

 

de zoete levenslust,

 

wanneer de gulle lente

 

de herten wakker kust.