Gedichten 1861-62

[p. 30]

Zij lachten.

Hij lachte zoo rechtzinnig,
door liefdegloed bewogen;
zij lachte zoo aanminnig,
met wellust in hare oogen;
zoo kwamen zij te samen,
zoo spraken ze aan elkaêr,
en maakten zoo den hemel
voor hen op de aarde waar.

[p. 31]

 

En weder blonken de oogen,

 

van beide liefdedronken;

 

een wiegjen werd bewogen,

 

de zoetste liêkens klonken.

 

O, zongen zij te samen;

 

beglanst door d'avondschijn:

 

als de englen bij ons komen,

 

laat ons dan zalig zijn.

 

 

 

't Was nacht en in hun' droomen

 

daar lachten hunne herten;

 

in plaats van 't wee te schroomen,

 

vermurwden zij elks smerten;

 

en toen de zon hen wekte,

 

dan zeiden zij te gaâr:

 

kom, maken wij voor de armen,

 

onz' reine droomen waar.