Gedichten 1861-62

[p. 28]

Arme droeve tijd.

Zij was liefdevol en frisch

als een' versche kriek,

niet te wulpsch en niet te nisch,

niet melancholiek.

Neem een' vrijer, zeî ik haar,

wien ge uw herte wijdt.

- 'k Vrees, zoo sprak ze, geen gevaar,

want ik heb nog tijd.

[p. 29]

 

Hij was struisch, gezond en kloek,

 

rein van ziel en lijf;

 

nooit liet hij zich op den zoek

 

voor een vroom bedrijf.

 

Neem een liefken, zet ik hem,

 

die uw hert verblijdt.

 

- 'k Vrees, sprak hij, de huwlijksklem,

 

en ik heb nog tijd.

 

 

 

Doch de jeugd van haar vervloog,

 

droef zat zij alleen;

 

duister wierd zijn' heldere oog

 

en zijn' vreugd verdween.

 

Zuchtend zien ze elkander aan,

 

met het hert vol spijt;

 

op hun' wangen rolt een' traan;

 

arme droeve tijd!