Gedichten 1861-62

[p. 19]

Tirelijn.

Toen ik in 't woud, in 't geurend woud,
der lieve vogels oponthoud,
lest wandlen ging met blijden zin.
dan zong een vink de zoete min,
en riep zijn gaaiken wonderfijn:

tirelijn, tirelijn!

[p. 20]

 

En hosch! het gaaiken was gauw daar,

 

door loover, brem en doorelaar,

 

in 't warme nest, vol liefdelust;

 

het heeft gekust, het werd gekust,

 

en 't riep ook mede 't gul refrijn:

 

tirelijn, tirelijn!

 

 

 

Ik, arme, zing reeds maanden lang,

 

vol stil verlangen, mijn gezang;

 

zij blikt zelfs door haar' venster niet;

 

zij hoort nogtans mijn vurig lied,

 

maar roept al spottend met mijn' pijn:

 

tirelijn, tirelijn!