Gedichten 1861-62

[p. 17]

Serenade.

't Geglim der maan, in zomernacht,

verwekt een' zaalge rust;

in 't hemelblauw de sterrenpracht

getuigt van weelde en lust;

kom, mijn lieveken, kom!

[p. 18]

 

De nachtdauw, die als zilver glanst,

 

verkwikt het hert der jeugd,

 

en 't loover, dat zoo aardig danst,

 

noopt ons tot stille vreugd;

 

kom, mijn lieveken, kom!

 

 

 

Ook 't geurend veilken, in de wei,

 

wenkt ons zoo mild in 't groen;

 

wel laat ons dan, waar 't ons gerei,

 

een sluimeringsken doen;

 

kom, mijn lieveken, kom!

 

 

 

Het nachtegaalken zingt mij voor,

 

het kweelt van zoete min;

 

o, drong mijn liêken in uwe oor

 

en zoo uw hertjen in!

 

kom, mijn lieveken, kom!