En toen hij haar weer kussen wilde, sloeg ze hem op de mond. Ze keerde zich om en liep rustig terug naar het dorp.
Het was geen natuurlijke rust, het was wat onbegrijpelijks. Maar op dat ogenblik wist ze, dat haar angst voor hem nu voor altijd was veranderd in verachting.
Ze keek niet om. Ook niet, toen ze de broche losmaakte en in het drabbige veenwater keilde, bezijden de weg.
Toen ze de keuken weer binnenkwam, zonder Arnold en zonder broche, werd het verontrustend stil. Dreigend riep haar moeder haar ter verantwoording; wat was er gebeurd?
Ze voelde zich klein worden; een meisje van zeventien jaar, dat zich te verdedigen had tegen een statige strenge moeder...
Ze had grote moeite, om haar zenuwen de baas te blijven, maar het gelukte en uiterlijk kalm vertelde ze, dat ze bij Arnold was weggelopen en zijn speldje lag in het veen. Zij had een hekel aan hem, dus ook aan zijn presentje. Zij begeerde dat niet te dragen...
Toen... ze hoorde slechts de eerste woedende woorden van haar moeder aan, ze ging meteen de deur uit, naar de kamer waar de bedstee was van haar en Griet. Toen die na verloop van tijd bij haar kwam, hield ze zich slapende, met haar gezicht naar de achterwand gewend. Haar zuster hoefde niet te weten, dat ze geschreid had, want die begreep haar toch niet. Dat die tien minuten later reeds rustig slapen kon, was daarvoor het beste bewijs...
De enige die hier in huis op haar hand was, die begrijpen moest wat het voor haar betekende, was Koop. Die had vanavond, toen Arnold er zat, soms net gekeken als Jan Nanning. Maar er over praten had ze ook met hem nooit gedaan. Wat zou hij, als jongen, beginnen tegen de plannen waartegen niemand iets uitrichten kon...
Niemand? Maar wat had zijzelf dan gedaan deze avond? Zij had zich toch verzet? Kon zij zich dan in de toekomst niet blijven verzetten?...
Zij dacht daar lang over na. Haar moeder had haar aan Arnold toegezegd, onder beding dat hij er voor zou zorgen, dat zij later doktersmevrouw werd. Zo was het toch eigenlijk?...
Maar als zij nu een hekel aan hem had, was zij dan toch verplicht om hem te nemen, omdat haar moeder dat nu eenmaal zo bedisseld had en er al zoveel geld had ingestoken? Zij had toch om zo'n voorbarige verzorging nooit gevraagd?
Welnu...
Die nacht sliep zij in, met het vaste voornemen om nooit toe te geven. Zij zou zich blijven verzetten, zij had het recht daartoe!
Maar haar moeder mocht dan de volgende morgen al wat gekalmeerd zijn, niettemin gaf ze haar wel eventjes uitdrukkelijk te verstaan, dat ze geen verdere tegenwerking verwachtte. Ze had wel vaker gemerkt, dat zìj er tussenuit kneep, zodra Arnold zich maar even liet zien, maar nu hij uitsluitend kwam voor haar, nu moest het uit zijn met die kunsten. Zij was toch geen klein kind meer, ze kon nu toch zo langzamerhand wel begrijpen wat de bedoeling was...
Die begreep ze ook wel, ze begreep best, dat de bedoeling van haar moeder goed was en ook, dat het sneu voor haar moest wezen,