Oehoehoe in de wildernis

[p. 78]

Negende hoofdstuk.
Eindelijk weêr op den rechten weg.

De volgenden morgen dwaalden ze weêr verder, en zoo ging het dagen lang! - Ze ontmoetten nu zelfs geen Boschjesmannen meer! 't Was om wanhopig te worden! Maar eindelijk, op een morgen, beklom Dr. Osborn een hoogen berg, en overzag het landschap: zoover zijn oog reikte, zag hij niets, dan een eindelooze vlakte vol kleine kreupelboschjes, en hier en daar een berg. Deze bergen waren meest steenachtig, maar toch met boomen en struiken begroeid tot aan den top, en ze hadden allerlei grillige vormen. Als alles niet zoo verdroogd en verschrompeld ware geweest, dan had 't zeker een heel mooi landschap kunnen heeten, maar nu zag 't er heel treurig en troosteloos uit. Alles was zóó droog, dat alleen door er naar te kijken, Dr. Osborns tong al aan zijn verhemelte kleefde.

Heel, heel in de verte zag hij een beetje rook. - Zeker weer een kamp van arme, half verhongerde Boschjesmannen! Misschien dat die menschen hem eindelijk eens den wegzouden kunnen wijzen! Maar hij moest voorzichtig te werk gaan, want anders zouden de verschrikte wilden natuurlijk weêr wegloopen, en de reizigers zouden het kamp verlaten vin-

[p. 79]

den, zooals dat hun vroeger al een paar maal gebeurd was!

Dr. Osborn riep nu al zijn mannen bij zich, en vertelde hun, wat hij gezien had.

‘Maar nu voorzichtig zijn, dat ze ons niet weer ontsnappen!’ voegde hij er bij: ‘We moeten eerst het kamp omsingelen, voordat ze ons in 't oog krijgen! Als ze weer willen wegloopen, dan kunnen we ze dadelijk opvangen en weêr naar hun woningen terug brengen. We moeten van hen zien te weten te komen of er ook olifanten in de buurt zijn, en ook, in welke richting we moeten reizen om bij Moselikatse te komen.’

Nu slopen allen stilletjes door 't kreupelhout, in de richting, vanwaar de rook opsteeg; en toen de Boschjesmannen, als gewoonlijk, op de vlucht wilden gaan voor het blanke gezicht van Dr. Osborn, werden ze dadelijk opgevangen, en weêr meegevoerd naar hun ellendig kamp. De arme stumpers zagen er akelig uit! Ze woonden niet eens in hutten, maar in gaten in den grond.

De uitgegraven aarde, aan den windkant opgestapeld, was hun eenige beschutting tegen 't weêr, behalve enkele oude, gescheurde dierenvellen! - Ze hadden allen een riem om de lenden gebonden, om den honger minder te voelen, net zooals Oehoehoe bij de

[p. 80]

Bamangwato's gedaan had, en de arme stakkers zagen er dan ook uit als geraamten! - Dr. Osborn had diep medelijden met hen, en liet hun allereerst een stuk vleesch geven van een buffel, dien hij den vorigen dag geschoten had. Als hongerige wolven vlogen ze er op aan, - het vleesch was in een oogenblik verdwenen! Toen de witte vreemdeling hun nu ook bonte zakdoeken gaf en mooie gekleurde kralen, begonnen ze eindelijk te begrijpen, dat ze niet bang behoefden te zijn. Ze werden langzamerhand zelfs zóó vrij, dat een paar jonge meisjes Dr. Osborn aan zijn baard trokken, omdat ze maar niet konden gelooven, dat die daar groeide. Ze hadden nog nooit een man met een baard gezien! Zijn hoed zagen zij aan voor een stuk van zijn hoofd, maar 't allermeest verwonderden ze zich over zijn voeten zonder teenen. Ze meenden namelijk, dat ook zijn schoenen deel van zijn lichaam uitmaakten.

Ze werden nu langzamerhand heel vriendelijk en gul, behalve een paar leelijke oude vrouwen, die op een afstand bleven zitten en halstarrig verklaarden, dat die witte man een onnatuurlijk beest was, en dat ze niets met hem te maken wilden hebben! - Ze probeerden zelfs de mannen over te halen hem te dooden, maar die waren daar volstrekt niet voor te vinden. Ze. waren veel te bang voor den vreemdeling, en hun vrees werd nog grooter toen hij zijn geweer voor hen afschoot, om te toonen hoe machtig hij was. Hoe verbaasd stonden ze te kijken, toen uit dien langen stok eenklaps vuur, rook en donder te voorschijn kwamen!

Hij beloofde hun met gebaren, dat hij met dat vreeselijke wapen een olifant voor hen zou schieten om hun honger

[p. 81]

te stillen, als zij hem wilden wijzen, waar hij er een vinden kon.

Ook vroeg hij naar den weg naar Moselikatse, en de wilden wezen hem de uitgedroogde bedding van een rivier, die hij moest overtrekken. Hij vroeg den naam van, die rivier, en ze zeiden dat het de ‘Sassie’ was. Nu sprong Dr. Osborn op van blijdschap! - Hij vloog Oehoehoe bijna om zijn hals, zoo was hij in zijn schik; want nu wist hij dat hij, langs een omweg, tach weêr op den rechten weg was aangeland! Juist de Sassie had hij zoolang gezocht! - Maar wat vicl die rivier hem tegen! Er was geen druppel water meer in! Eerst toen ze midden in de bedding een diep gat graafden, kwam er dadelijk kael, helder water te voorschijn, waaraan rnenschen en dieren zich verkwikten.

Dien avond gingen allen rustig en rustig opgewekt slapen; allcen een paar Hottentotten trokken er met de Boschjesrnannen op uit, om het spoor van een kudde olifanten te zocken.

Tegen zonsopgang kwarn de geheele troep terug, wel vcrmoeid, maar vol blijdschap. Een van de Hottentotten maakte Dr. Osborn wakker met de boodschap: ‘Wehebben het spoor gevonden van een “zeer graoten, gruwzamen kerel!’

Lachend sprong deze op. Hij begreep wel, dat die ‘kerel’

[p. 82]

een groote mannetjes-olifant was, en maakte zich dadelijk klaar voor de jacht. De oude Ia zette gauw wat koffie, en nadat die haastig was opgedronken, ging 't heele gezelschap op weg. Alleen twee van de Hottentotten bleven bij Ia achter, om met haar op den wagen te passen.