Oehoehoe I. Hoe een kleine kafferjongen page bij den koning werd

[p. 111]

Twee-en-twintigste hoofdstuk.
Een regenmaker.

OEHOEHOE begon een flinke melker te worden. Nog een paar maanden, en hij zou als page bij den koning in dienst mogen treden. Het leek hem heerlijk toe, maar toch zag hij er erg tegen op, want in den korten tijd dat hij in de Groote Plaats was geweest, waren er al wel twintig bedienden onthoofd geworden omdat ze de een of andere kleinigheid vergeten hadden. En hij was nog zoo jong en vond het leven zoo prettig! In den laatsten tijd vooral was de koning erg ongeduldig en knorrig. Het was namelijk een tijd van

[p. 112]

droogte. Menschen en dieren versmachtten, de velden stonden treurig, en het gras was zoo droog dat het wel tot poeder gewreven kon worden. Waar moesten de prachtige groote kudden van den koning weiden? Er was al een groote weide in brand gestoken, opdat het jonge gras spoedig het oude, verdroogde, zou mogen opvolgen, maar ook voor het groeien van dit jonge gras was regen noodig! Regen! Regen!

Er was al een profeet aan het hof geweest om regen te maken. Hij was gekomen met zijne vrouw, en de koning had hen eene hut gegeven om in te wonen. Hij kreeg ook een schaap en een geit, maar dat vond hij lang niet genoeg, en toen de indoena's van den koning weer eens bij hem kwamen, om hem te vragen of er nu toch eindelijk eens regen zou komen? toen antwoordde hij: ‘Ja, gij geeft me niets dan schapen en geiten; dan kan ik ook maar alleen een geiten-regen maken! Geef mij koeien, en gij zult een koeien-regen zien nêervallen!’

Dadelijk werd den man een koe gebracht en, o wonder! er viel dien avond werkelijk een regenbui! De indoena's gingen dadelijk naar de hut van den profeet om hem geluk te wenschen, maar tot hun groote verwondering vonden ze den man lekker liggen slapen.

‘Halaka rare!’ (Halloo, mijn vader!) riepen zij: ‘Wij dachten dat gij bezig waart regen te maken, en wij wilden u daarmêe gelukwenschen, en nu ligt gij te slapen!’

De profeet was een erge slimmert. Hij zag vlug om zich heen, en merkte dat zijn vrouw bezig was, een melkzak heen en wêer te schudden, om wat boter te karnen die ze in hare haarlokken wilde smeeren. Nu wist hij raad. ‘Nu kijk dan maar eens naar mijn vrouw!’ riep hij. ‘Ziet gij

[p. 113]

dan niet, dat zij bezig is, regen te karnen, zoo hard als zij kan?’

De Indoena's schudden verwonderd het hoofd, en in een oogenblik ging het praatje door de geheele kraal, dat deze profeet regen kon karnen uit een melkzak.

Een tijdlang werd de profeet geprezen en vertroeteld door de geheele kraal. Hij kreeg allerlei presentjes en stapte rond met een erg trotsch gezicht.

Maar die ééne regenbui was al gauw door den uitgedroogden grond opgeslorpt, en er volgde wêer een tijd van vreeselijke droogte. Nu en dan kwam er wel eens een donkere wolk aan den hemel, en weerklonken er ook wel een paar donderslagen, maar regen kwam er niet.

De profeet en zijn vrouw moesten nu dag en nacht karnen. De deftige Indoena's hielden zelf de wacht. Maar het hielp allemaal niets!

De koning was woedend, want verscheidene van zijne koeien waren al gestorven van honger. Toen liet hij op een goeden dag den ongelukkigen profeet bij zich komen. De man zocht allerlei uitvluchten, maar hij was zóó bang voor den koning, dat hij op het laatst bekende, dat het niet waar was dat hij regen kon maken in een melkzak. Maar hij zou het nog wel eens op een andere manier probeeren, stelde hij voor!

De koning had er echter genoeg van en joeg hem weg.

Het was een wonder dat hij in het leven werd gelaten!

Nu werd er een profetes geroepen, die erg beroemd was. De koning beloofde haar vier koeien, als zij uit haar land wilde overkomen om regen te maken. En zij kwam dan ook dadelijk.

[p. 114]

Vijf-en-twintig krijgslieden uit haar land waren bij haar. Statig marcheerden zij de Koningskraal binnen tot in het midden van de isibaya, en bleven daar staan.

De koning begroette de profetes en liet haar eene koe geven; maar die koe was te klein, zei zij, ze moest een grootere hebben voordat ze aan het werk kon gaan.

Vreemd zag zij er uit. Het haar had zij laten groeien, en met houtskool en roode klei aan elkâar geplakt. Haar linker neusvleugel en ooglid had zij geverfd met roode aarde, en haar rechter ooglid en de rechterkant van haar neus waren zwart gemaakt met houtskool.

Verder was zij versierd met slangen, doodshoofden, en koppen en pooten van vogels.

In de eene hand droeg zij een tooverratel, waarmêe zij een vreeselijk leven maakte, en in de andere hand een profetenstaf met een pluim versierd.

Toen het geheele volk rond om haar vergaderd was, liet zij eenige bakken met water brengen. Daar roerde zij medicijnen in, nam den staart van een zebra als kwast, en besprenkelde alle mannen van de kraal met het betooverde water.

Nu zou er zeker wel regen komen!

Maar toen, na een paar uren, de lucht nog niet bewolkt was, bedacht de profetes er iets anders op. Zij zeide dat zij met de geesten gesproken had, en die hadden haar gezegd dat zij geen regen wilden maken, voordat er een levende baviaan uit de bosschen was gehaald. Maar het moest er een zijn waaraan geen haar ontbrak.

Dat was een toer, want bavianen zijn bijna niet te vangen; maar dadelijk ging er een troepje jonge mannen uit om het te probeeren.

[p. 115]

‘Ziezoo,’ dacht de profetes, ‘nu heb ik wêer een beetje tijd gewonnen! Want er moet toch eindelijk haast wel eens regen komen! De regentijd is toch eigenlijk al aangebroken.’ Het kan onmogelijk lang meer duren!’

En ze ging in de hut die haar was toegewezen, en strekte zich uit op de slaapmat.