Oehoehoe I. Hoe een kleine kafferjongen page bij den koning werd

[p. 105]

Een-en-twintigste hoofdstuk.
Het leger van Tsjaka.

TOCH gewende Oehoehoe al gauw aan het nieuwe leven in de kraal. Kaffers hebben nooit lang verdriet, en dat is een groot geluk voor hen. Nu, het was dan ook wel prettig in de ‘Groote Plaats’, zooals de kraal van den koning gewoonlijk genoemd wordt. Men kreeg volop te eten en bijna elken dag was er een feest. Het mooiste vond Oehoehoe de groote ‘revue’ van het leger, die maar éénmaal in het jaar ge-

[p. 106]

houden werd in elke van de 36 kraals van koning Tsjaka.

Op den tienden dag dat hij in de Groote Plaats was, trof hij juist dit mooie feest.

Hij trilde van verlangen, om ook een groot krijgsman te worden, toen hij daar die lange rijen van strijders zag marcheeren, allen in oorlogskostuum.

De getrouwde mannen (‘ama-doda's’) hadden witte schilden, de ongetrouwden, die ‘jongens’ genoemd werden, zwarte.

Er waren vele regimenten, en elk regiment had een verschillend hoofdsieraad. Sommigen droegen ravenveeren in hun hoofdring, anderen struisveeren, anderen wêer stukken dierenvel, in allerlei vreemde fatsoenen uitgesneden.

Elk regiment bestond uit 1000 man, en woonde in een van de groote kraals van den koning. In de kraal waar Oehoehoe was, had men het ‘olifanten-regiment.’ Dat waren de dapperste en beste soldaten van den koning.

Zij waren prachtig versierd dezen dag! Hun geheele borst was bedekt met nêerhangende, zachte veeren. Hunne schorten (‘Isinene's’) waren gemaakt van koestaarten, en ook onder hunne knieën hing een franje van korte staarten.

Zoo marcheerden ze achter elkâar. Oehoehoe werd er koud van, toen hij het zag.

En dan de koning, die midden in de isibaya stond! Midden op zijn hoofd droeg hij de staartveer van een kraanvogel. Dat was het teeken van oorlog; en aan beide zijden van zijn hoofd hingen de prachtigste struisveeren naar beneden.

Zijn schort was gemaakt van de staarten van luipaarden, en zijn knieën en enkels waren versierd met kwasten van het

[p. 107]

.... en de derde moest klaar staan om het schild boven zijn hoofd te houden als zonnescherm.

[p. 108]

lange, zijde-achtige haar van de Angora-geit. Ineengedraaide strooken van het kostbaarste bont hingen om zijn hals en borst. In zijn linkerhand droeg hij het groote witte schild en een bundel assegaaien, in de rechter een vreeselijk zware knods-kerrie.

Drie pages stonden achter hem, de een meteen stoel, waarop hij zou kunnen zitten als hij vermoeid werd; de andere page droeg een snuifdoos, een mand met bier en een lepel, en de derde moest klaar staan om een schild boven zijn hoofd te houden als zonnescherm, wanneer Zijne Majesteit wilde gaan zitten.

Dit laatste was een erg gevaarlijke betrekking. Er was dan ook een volwassen man voor gekozen, daar kleinere jongens dikwijs alles om zich heen vergaten, als ze zoo iets moois zagen als den wilden krijgsdans. Dan zou het elk oogenblik kunnen gebeuren dat ze het schild scheef hielden, en een enkele zonnestraal den koning bereikte!

Arme schilddrager, als hem dat ongeluk overkwam! Dan wenkte de koning dadelijk een ander om het schild te houden, en hij moest tot straf zijn leven verliezen!

Nadat de vele duizenden van krijgslieden de kraal een paar maal rond hadden gemarcheerd, gingen ze allen in een cirkel staan, ieder met zijn schild op den grond voor zich, zoodat alleen de gezichten er boven uit kwamen. En zoo stonden ze onbeweeglijk als standbeelden, totdat de koning een ander bevel zou geven.

Zijne Majesteit was nu midden in den kring gaan zitten. Hij dronk bedaard zijn bier, nam een snuifje uit de prachtige doos die de page hem voorhield, wachtte tot de tranen hem flink over de wangen liepen, en gaf toen

[p. 109]

bevel dat men het vee langs hem heen moest drijven, dan zou hij de dieren aanwijzen die ter eere van het feest geslacht moesten worden.

Een prachtige kudde van enkel zwarte koeien met witte ruggen werd langs den koning heen gedreven. Hij wees enkele koeien aan, en deze werden door de krijgslieden gedood. De andere koeien werden wild door den schrik, en het was een heele toer ze allen weêr op te vangen, en binnen hunne omheining op te sluiten.

Toen stond de koning op en ging den geheelen kring van soldaten rond. De officieren gaven hem berichten van hunne manschappen, en als de koning van een van allen iets goeds hoorde, riep hij luide zijn naam. Dat was een groot geluk. De krijgsman wist dan haast niet, wat hij doen zou van blijdschap. Hij sprong binnen den kring en begon te loopen, hoog in de lucht te springen, te schoppen, met zijn schild te zwaaien, en allerlei vreemde bewegingen te maken! Eindelijk vloog hij, vlug als de wind, weêr in het gelid terug. Soms waren er zeven tegelijk bezig zulke vreemde sprongen te maken. Het was een dwaas gezicht, maar Oehoehoe vond het prachtig, en hij dacht: als ik groot ben, dan wil ik ook dapper zijn en door den koning geprezen worden!

Toen de koning den geheelen kring rond was geweest, kwamen de zangers en ‘prijzers’ van den koning te voorschijn. De prijzers zeiden al zijne ‘Isi-bonga's’ (eere-namen) op, en dat was een heel werkje, want de koning had er wel meer dan honderd. Gelukkig kenden ze die allen goed van buiten. O wee, als ze er één vergeten hadden! De koning luisterde aandachtig en zou het dadelijk gemerkt hebben,

[p. 110]

en dan - ja, dan had ook de arme ‘prijzer’ dadelijk zijn hoofd moeten verliezen! Een zanger zong toen het volgende lied, dat door koning Tsjaka zelven gedicht was:

‘Gij hebt de volken, de volken vernietigd!

Waarheen zult gij nu ten strijde gaan?

Ja, waarheen zult gij nu ten strijde gaan?

Ge hebt de Koningen overwonnen,

Waarheen zult gij nu ten strijde gaan?

Gij hebt de volken, de volken vernietigd!

Waarheen zult gij nu ten strijde gaan?

Hoera! Hoera! Hoera!

Waarheen zult gij nu ten strijde gaan?’

En het geheele leger zong de twee laatste regels meê. Het was een oorverdoovend geraas.

Tsjaka was tevreden, en gaf een teeken dat de troepen nog eens langs hem heen moesten trekken.

Toen verdwenen allen door de poort, en Tsjaka bleef alleen achter met zijne idoena's en zijn drie pages. De mannen stonden allen stil om hem heen, want de koning zat in gedachten verzonken op zijn stoel.

Eindelijk echter stond hij op, nog bij zichzelven fluisterend: ‘Ik heb de Zoeloe's tot een machtig volk gemaakt, ik heb al zoovele stammen onderworpen!

Waarheen zal ik nu ten strijde gaan?’