Oehoehoe I. Hoe een kleine kafferjongen page bij den koning werd

[p. 100]

Twintigste hoofdstuk.
De groote koning Tsjaka.

HET was ongeveer 9 uur in den morgen toen zij bij de kraal aankwamen. Zij werden dadelijk binnengelaten; en toen den koning bericht werd gezonden, dat zij een boodschap hadden van den profeet Mapoeto, mochten zij dadelijk bij Zijne Majesteit komen, die juist bezig was zijn toilet te maken.

Vóór hem zat een page op de hurken, die met zijn beide handen een groote zwarte waschkom stevig vasthield.

Een grootere jongen was bezig er water in te gieten, en

[p. 101]

een derde stond met een mooi bewerkte aarden pot vol water te wachten, of de koning misschien ook nog meer noodig zou hebben.

Hij hield den pot met uitgestrekte armen boven zijn hoofd. Dat was een moeielijk werk, maar Tsjaka was een strenge koning! Als de jongen het gewaagd had te bewegen, of den pot op een andere manier vast te houden, zou hem stellig een uur later door een van de krijgslieden het hoofd zijn afgeslagen!

Zoolang Tsjaka bezig was met wasschen, bleven Inyoes en Oehoehoe op een afstand staan. Zij durfden hem niet aanspreken vóór hij klaar was.

Na het wasschen kwam een andere page, die den koning een schaal voorhield met roode klei.

Tsjaka smeerde zich hiermêe in van top tot teen.

Toen verscheen er dadelijk wêer een andere page met een kalebas vol vet.

Terwijl hij zich hiermêe inwreef, keerde de koning zich naar de twee nieuwelingen, alsof hij er op wachtte dat zij hem zouden aanspreken.

Dadelijk vielen beiden op de knieën en Inyoes begon:

‘O gij groote Olifant, gij Fontein van barmhartigheid, gij die eeuwig leeft, gij die zoo hoog zijt als de bergen, gij Vogel die andere vogels opeet, gij zoon eener Koe, gij die koningen onderworpen hebt, gij die alle volken overwonnen hebt, gij zijt een olifant, een olifant, een olifant! Gij zijt een Groote Zwarte!

Wie ben ik, dat ik tot u durf spreken? Ik ben de nederige zoon van een profeet, - van den profeet Mapoeta.

Mijn vader zendt mij tot u, o Olifant. Mijn vader heeft een droom gehad en met de Geesten gesproken. De Geesten

[p. 102]

uwer voorvaderen hebben hem gezegd dat hij dezen jongen tot u moest brengen, om u als page te dienen. O olifant, o Groote Zwarte, die de bergen verzet, neem dit offer aan van uwen nederigen dienaar Mapoeta!’

Verwonderd keek de koning van den knappen flinken jongen man naar Oehoehoe, die zelf ook verbaasd opkeek, dat hij als een offer van den profeet naar den koning gebracht werd.

[p. 103]

Hij durfde echter niets zeggen, en keek den koning, die nu onderwijl al zijne versierselen had aangedaan en er erg deftig uitzag, met open mond aan.

Wat was die koning dik en rond en vet! En wat had hij mooie koralen om den hals, en mooie koperen en ivoren ringen om de armen! En dan dat hoofd met al die prachtige struisveeren, en die groote ronde veeren bal boven het voorhoofd! Oehoehoe wist wel dat alleen een koning zoo'n bal mocht dragen, en hij moest er maar aldoor naar kijken. Hij schrikte eventjes, toen Zijne Majesteit hem aansprak.

‘Hoe heet je?’ vroeg de koning.

‘Ik heet Oehoehoe, o Olifant!’ (Hij had al van Inyoes gehoord, dat de Koning het liefst ‘Olifant’ genoemd werd, omdat een olifant zoo groot en zoo sterk is.)

‘Uit welke kraal kom je?’

‘Uit de kraal van uwen indoena Matakitakit.’

‘Het is goed, ik zal den jongen in mijn dienst nemen; maar hij moet eerst goed leeren wat hij als page te doen heeft. Tot zoolang kan hij bij den wachter van de isigohlo in huis wonen, en bij het melken helpen.’

Inyoes bedankte nu den koning nog eens, door den vinger op te steken en nog eens allerlei mooie namen te noemen, en Oehoehoe zei hem alles na. Hij was er wel trotsch op, dat hij nu een dienaar van den koning was, maar begon toch ook een beetje bedroefd te worden als hij aan zijn ouders dacht en aan Maslamfoe en Oezinto, die hij nu in langen tijd wel niet wêer zou zien. En hij had van niemand afscheid genomen! Dat was toch wel wat hard.

Toen de koning zich omkeerde om naar zijne hut te gaan, kon Oehoehoe zich haast niet meer goed houden.

[p. 104]

Inyoes zag tranen ìn zijn anders altijd zoo vroolijke zwarte oogen, en een onderlip die begon te trillen.

‘Pas toch op, jongen, huil niet!’ fluisterde Inyoes hem toe, ‘hier mag niet gehuild worden! Als de koning het ziet, laat hij je het hoofd afslaan!’

Dadelijk probeerde Oehoehoe een vroolijk gezicht te zetten, en keek verschrikt om zich heen, of ook iemand het gezien had.

Gelukkig was er niemand geweest die op hem lette, en nu keek hij ook al gauw wêer even vroolijk als altijd, want daar kwam een page aangeloopen en hing hem een mooie streng blauwe koralen om den hals.

En Inyoes kreeg voor zichzelf een bundel prachtige, scherpe assegaaien en voor zijn vader een prachtige kàros van apenvellen. Die oude profeet was slim. Hij had er erg veel voordeel van, dat hij dien nieuwsgierigen jongen zoo handig naar den koning had gezonden. Hij lachte in zijn vuistje toen Inyoes met den prachtigen mantel thuiskwam!

En de nieuwsgierige jongen zelf? Hij kreeg eten en drinken naar hartelust en was erg trotsch op zijn mooie koralen; maar toen hij eindelijk op de slaapmat lag in de hut van den wachter van de isigohlo, toen snikte de dappere Oehoehoe zóó aandoenlijk, dat de vrouw van den wachter medelijden met hem kreeg en probeerde hem te troosten. Maar het hielp niet veel. Toen hij die goede vrouw zag, dacht hij aan zijn eigen lieve moeder thuis, en de tranen stroomden nog erger. Hij huilde net zoolang, tot hij van vermoeidheid in slaap viel.

De goede vrouw had tot zoolang stilletjes bij hem gezeten. Toen hij eindelijk sliep, streelde zij hem zacht over de zwarte wangen, en ging daarna zelf ook hare mat opzoeken.