Oehoehoe I. Hoe een kleine kafferjongen page bij den koning werd

[p. 84]

Zeventiende hoofdstuk.
Het genezen van het vee.

OEHOEHOE had stil tusschen het kreupelhout gezeten. Hij had wel graag willen wegloopen, maar hij durfde niet, uit vrees dat hij dan doodgemaakt zou worden.

Eindelijk kwamen de mannen met den profeet uit de kraal.

Wat zou vader Kolelwa toch mankeeren? Die liet het hoofd hangen, en keek zóó bedroefd dat Oehoehoe er akelig van werd. Hij had wel graag willen vragen wat er toch gebeurd was, maar hij durfde alwêer niet om dien boozen profeet, en zoo sloop hij maar wêer stilletjes achter hen aan.

Bij den ingang van hun eigen kraal keerde de profeet zich plotseling om. Hij deed net, of hij toevallig Oehoehoe

[p. 85]

opmerkte, riep hem bij zich en zei: ‘Kijk, hier is nu de jongen over wien de geest gesproken heeft, dit moet dezelfde zijn!’

Kolelwa was alwêer verbaasd over de knapheid van den profeet, maar diep bedroefd dat hij zijn aardigen jongen zoover weg moest zenden.

‘Pas op,’ zei de profeet, ‘spreek niet tegen hem, Kolelwa, en laten we oppassen dat uwe vrouw hem niet meer ziet! Weet ge wat? Ik zal hem met een boodschap naar mijne kraal zenden, en hem daar laten wachten tot ik terugkom!’ Kolelwa knikte dat het goed was. De profeet zei Oehoehoe de boodschap, en de jongen liep hard weg, blij dat hij niet bij dien naren man behoefde te blijven.

O, hij kreeg zoo'n hekel aan dien profeet! En toch wist hij nog niet eens, dat deze man hem van zijn lieve ouders zou wegsturen!

Diep bedroefd keek Kolelwa hem na. Maar hij had niet veel tijd om er over na te denken, want de profeet trok hem bij den arm en keek hem streng aan.

‘Waar zijn de zieke koeien?’ vroeg hij, ‘ik heb haast!’ En de mannen brachten hem in de isibaya.

Er waren nog meer koeien ziek geworden, en het opperhoofd Matakitakit kwam hen tegemoet, blij dat hij den profeet zag.

Nu werd het een voordeelige zaak voor den profeet. Hij vroeg Matakitakit om eene koe tot belooning voor zijn werk, en hij kreeg die ook. Toen, zei hij, moest er nog eene koe geslacht worden, want de geesten van de voorvaderen van het opperhoofd hadden honger, en moesten iets te eten hebben.

[p. 86]

Dit gebeurde dadelijk. De ingewanden werden over de omheining gegooid, en het andere vleesch een poos in een gesloten hut gelegd, opdat de geesten er van konden eten.

Het opperhoofd ging toen, buiten de hut, den geest van zijn vader aanspreken en alle anderen waren doodstil:

‘Gij, geest van mijn vader, gij die tot deze kraal behoort, geef ons uwen zegen, nu gij ziet wat wij gedaan hebben. Gij ziet ons ongeluk: neem het van ons weg, nu wij deze koe voor u geslacht hebben. Wij weten niet, of gij nog meer noodig hebt, of gij ook nog iets anders wilt hebben dan deze koe.

Geef gij ons nu veel koren dit jaar, opdat wij kunnen eten en nergens gebrek aan hebben, nu wij u deze koe gegeven hebben!

Deze kraal werd door uzelven gebouwd, mijn vader, waarom vermindert gij nu het vee van uwe eigene kraal? Maak uwe kraal grooter en genees ons vee, opdat wij allen gelukkig mogen zijn!’

Eindelijk zei de profeet, die zelf honger begon te krijgen:

‘Ziezoo, nu hebben de geesten genoeg van hunnen maaltijd! Nu kunnen wij gaan eten!’

En het vleesch werd gekookt en allen aten er van. De profeet kreeg natuurlijk de beste stukken.

Nu moest het vee nog ‘uitgerookt’ worden om den boozen geest te verdrijven.

Er werd een groot vuur aangestoken in de isibaya, en daarop verbrandde de profeet allerlei geheime geneesmiddelen, waarvan de rook over al het vee heentrok. Daarna werden de beesten nog één voor één onder handen genomen. De profeet nam een brandend stuk hout in de hand, en

[p. 87]

een stuk vet van de geslachte koe in den mond. Een van de koeien werd stevig vastgehouden, en de groote man hield haar het brandend hout voor den neus en spuwde het uitgekauwde vet dan in de vlam. Natuurlijk werd zoo'n beest daar half dol van. Het scheurde zich los, en draafde wild door de isibaya.

Toen de geheele kudde op deze manier behandeld was, en de arme beesten niet meer wisten wat te doen van angst, werd de ingang van de isibaya open gezet, en de dieren met een vervaarlijk geschreeuw naar buiten gejaagd.

De geheele kraal er achteraan! De mannen sloegen op hunne schilden, en de vrouwen ratelden met kalebassen met steenen er in.

Zoo werden de arme dieren voortgejaagd tot ze van vermoeidheid neêrvielen.

Toen eerst werden ze zacht en vriendelijk naar de kraal teruggebracht, maar het duurde nog eenige dagen, voordat ze van den schrik bekomen waren. Maar na dien tijd waren ze dan ook werkelijk van hun ziekte genezen.

Het is vreemd, maar de dieren schijnen door den schrik beter te worden. Deze behandeling komt natuurlijk dikwijls in Afrika voor, en meestal worden de dieren er werkelijk beter van.

De Kaffers denken dan natuurlijk, dat de genezing bewerkt werd door de groote macht hunner profeten, en zoo komt het dat ze deze mannen altijd gelooven, tenminste zoolang tot ze betrapt worden op bedriegerij; en dan hebben ze ook geen medelijden meer met hen. Als de menschen in de kraal van Matakitakit gemerkt hadden dat de profeet eerst een jongen gestuurd had, om alles te weten te komen van de zieke

[p. 88]

koeien, dan zouden ze begrepen hebben dat hij niet alles van de geesten hoorde, zooals hij zelf altijd vertelde, en dat hij hen dus bedroog.

En daarom moest nu onze arme Oehoehoe, die dit toevallig gezien had, van vader en moeder verdreven worden!