Oehoehoe I. Hoe een kleine kafferjongen page bij den koning werd

[p. 76]

Vijftiende hoofdstuk.
Bij den Profeet.

DADELIJK ging Kolelwa met den vriend die hem bij het melken geholpen had, op weg. Oehoehoe sloop hen stilletjes achterna; hij had alléén nog nooit bij de kraal van den profeet durven komen, maar toch was hij er al lang nieuwsgierig naar geweest, hoe het er daar wel uit zou zien.

Er liepen vreemde geruchten omtrent den profeet. Hij was eenmaal door andere profeten, die wilden probeeren of hij ook een bedrieger was, in de diepe zee geworpen en - den

[p. 77]

volgenden dag kwam hij wêer te voorschijn met al zijn haar afgeschoren, en een bos lang gras op het hoofd, dat er aan alle kanten bij neer hing. Om zijn hals kronkelde zich een vreeselijke slang. Na dit voorval mocht een tijdlang niemand bij hem komen dan zijn zoon en zijn jongste dochter. Alle andere menschen joeg hij weg, totdat hij eens op een morgen vertelde, dat hij gedroomd had van een reusachtige slang - een boa constrictor. Hij had in zijn droom gezien waar het beest verborgen lag, en zou die plaats aanwijzen als het volk mêe wilde gaan.

Nu, dat gebeurde; en toen hij werkelijk de slang vond, in een diep gat midden in het bosch, juichten de menschen en zeiden: ‘Nu is hij een echte profeet geworden!’

Hij wilde met de handen de gevaarlijke slang vangen, maar zijn zoon sloeg het beest eerst zóó op den kop, dat het nog wel niet dood was, maar toch niet meer gevaarlijk. En toen slingerde de nieuwe profeet de slang om zijn hals en ging naar huis. Later vond hij op dezelfde manier een luipaard, en het volk juichte luid en geloofde alles wat hij zei. In Europa zou men wel in de eerste plaats verondersteld hebben, dat de profeet de dieren zelf op die plaatsen gebracht had, na ze eerst bedwelmd te hebben.

Toen ging de nieuwe profeet naar huis, en slachtte al zijn vee ter eere van de geesten; en ieder mocht komen eten van het vleesch - mits ze hem een presentje gaven: een mes of een assegaai, of een snuifdoos, of een bundel tabak of iets dergelijks. Hij hield voor zichzelf alleen de galblazen van de doode dieren, en besmeerde zich van top tot teen met de vieze gal. De blazen werden opgeblazen en dichtgebonden, en zóó versierden ze zijn hals en zijn schort.

[p. 78]

Toen bouwde hij zich een kraal midden in het bosch, in een hut vol slangen en doodshoofden.

Oehoehoe griezelde er van als hij er aan dacht, maar hij was toch te nieuwsgierig om niet mee te gaan. Het was gelukkig geen lange reis; zij vonden den grooten man op de hurken zitten bij zijne hut. Hij had zich geheel ingesmeerd met witte aarde, en droeg een slangenhuid om den hals, en zijn hoofd was met zooveel versierselen bedekt, dat men zijn gezicht bijna niet kon zien. Verder was zijn geheele lichaam overladen met koestaarten, lange sikken van geiten, vogelvellen en andere dingen, en bij elke beweging rinkelden de schelpen, die hem aan lange leeren riemen overal om het lijf hingen. Dit was zijn allerdeftigste costuum; hij was zeker pas ergens geweest om een ‘kwaaddoener’ aan te wijzen

[p. 79]

of om een zieke te genezen, en zat daarover nog na te denken.

Hij zei niets tegen de mannen, maar wenkte hen, te gaan zitten.

Toen ging hij zelf buiten de kraal, hurkte neer bij den ingang, nam een mooie snuifdoos uit een gat in zijn oor, en een snuiflepeltje uit de versierselen op zijn hoofd, en snoof welbehagelijk de scherpe tabak op. Het duurde niet lang of er kwamen tranen in zijn oogen, en hij maakte met zijn wijsvinger als 't ware een geultje langs zijn wangen, waar die tranen langs konden loopen.

Eerst echter had hij stilletjes een kleinen jongen bij zich gewenkt, en hem iets in 't oor gefluisterd, waarna de jongen haastig wegliep in de richting van de kraal van Matakitakit.

Oehoehoe had alles gezien, maar hij durfde zich niet bewegen. Toen de profeet flink wat tranen gestort had en zich frisch en lekker gevoelde in het hoofd, kwam de jongen terug en fluisterde hem iets in het oor.

Oehoehoe boog zich tusschen de struiken naar voren, om te probeeren of hij niet kon hooren wat de jongen zeide, en, - daar kreeg de Profeet hem in het oog.

De man zag hem strak aan, zoodat Oehoehoe er akelig van werd, maar zei niets dan: ‘Blijf daar zitten tot je vader terugkomt en loop dan stilletjes achter ons aan, dat niemand het merkt. Als je vóór dien tijd een kik geeft of een lid verroert, zal ik je doodmaken!’

Toen keerde de vreeselijke man zich om en stapte langzaam de kraal binnen. ‘Dat is een leelijk geval,’ dacht hij, ‘dat die nieuwsgierige jongen gezien heeft hoe ik een bode naar hunne kraal stuurde, om eerst gauw te weten te komen

[p. 80]

waarvoor de mannen mij noodig hebben. Als hij het in zijn kraal vertelt, ben ik verloren!’

En daar had de man gelijk aan, want een profeet die een bedrieger blijkt te zijn, wordt levend in een termitenhoop gelegd, aan handen en voeten gebonden, en dan knagen de hongerige mieren aan hem tot hij dood is.

De profeet besloot dus Oehoehoe weg te zenden uit de kraal. Doodmaken durfde hij hem niet, maar als die lastige jongen maar eerst ver weg was, dan zou hij wel niets vertellen van wat hij gezien had.