Oehoehoe I. Hoe een kleine kafferjongen page bij den koning werd

[p. 62]

Twaalfde hoofdstuk.
Een onaangenaam bezoek in den nacht.

TOEN de twee nieuwe kraals geheel klaar waren, liet Matakitakit in de zijne, midden in de isibaya, een vrij hoogen uitkijk maken, waar elken nacht een man de wacht moest houden, of er ook soms een leeuw de kraal naderde.

Het platte bovenvlak van dezen uitkijk, die eigenlijk wel een toren mocht heeten, werd met leem bestreken en vormde dus een vuurvasten bodem, waarop droog hout werd gestapeld, om dadelijk een vuur te kunnen aanleggen ten einde den leeuw te verschrikken.

Het andere opperhoofd lachte om al deze voorzorgen. ‘Och kom,’ zei hij, ‘gewoonlijk zijn hier immers geen leeuwen in de bosschen, en als ze nu en dan eens mochten komen, dan zullen ze toch niet zoo brutaal wezen om in

[p. 63]

onze kraal te komen! In elk geval is zoo'n beest nog wel af te schrikken met fakkels!’ (Fakkels van gras, vooraf in vet gedoopt.) Nu, Matakitakit liet hem praten, maar nam zelf elken nacht goede voorzorgen, al duurde het dan ook eenigen tijd vóór men iets van een leeuw bespeurde.

Doch ééns toch kwam de nacht, dat men het vreeselijke gebrul van niet één, maar van drie leeuwen te gelijk buiten de kraal vernam. Het vee werd bang, en draafde angstig bulkend door de isibaya. Matakitakit hoorde dit, kroop snel uit zijn hut, was in een oogenblik in de isibaya, klom als een aap in zijn wachttoren, en stak den brand in het droge hout.

Een helder vuur flikkerde op. Alle mannen en jongens kwamen uit hunne hutten en schreeuwden luidkeels.

Een van de leeuwen, die zich al gereed maakte om met een vervaarlijken sprong de isibaya te bereiken, stond plotseling stil van verbazing. Het helderbrandende vuur en het vreeselijke rumoer verschrikten hem. En toen nu de mannen begonnen te werpen met steenen en alles wat ze verder maar in de handen konden krijgen, leek het de beesten toch maar beter toe, den inval niet te wagen.

Matakitakit, die nog altijd op den uitkijk stond, zag hoe ze zich omkeerden en aftrokken in de richting van de andere kraal.

Met zijn luide, krachtige stem riep hij zijne vrienden toe dat ze op moesten staan, want dat de leeuwen zeker bij hen zouden komen. Gelukkig werd het geroep gehoord.

‘Waar zijn de leeuwen dan?’ werd er gevraagd.

‘Ze komen van onzen kant en nemen de richting naar uwe kraal!’

[p. 64]

Nu kropen de mannen van de andere kraal ook uit hunne hutten. Ze sloegen een beetje op hun schilden en liepen een poosje luidkeels te schreeuwen, maar toen ze na een half uur nog niets van de leeuwen merkten, zeiden ze: ‘Och kom, die laffe Matakitakit met zijn uitkijk! Hij is zoo gauw bang en heeft zich zeker maar verbeeld dat er leeuwen zijn!’

En ze gingen wêer slapen.

Maar pas had de laatste man zijn beenen binnen zijn hut getrokken, of de leeuwen sprongen de isibaya binnen, en de arme koeien wisten niet waar zich te bergen in hun doodsangst. Nu kwamen enkele mannen wel uit de hutten te voorschijn met brandende fakkels. Ook schreeuwden ze nog wel, maar de leeuwen joegen hen telkens met een plotselingen uitval de hutten wêer binnen, en gingen dan wêer voort met zich tegoed te doen aan de arme, weerlooze koeien.

Machteloos en wanhopig zaten de mannen in hunne hutten, totdat de dag aanbrak en de leeuwen verzadigd waren. Toen vonden ze de geheele isibaya leeg. De koeien die niet waren verscheurd, waren gevlucht door dat deel van de omheining, hetwelk door de leeuwen vernield was geworden. Een van de leeuwen had hen achtervolgd; en toen de mannen de arme dieren gingen zoeken, vonden ze overal bloedsporen, en ten slotte nog wel zes koeien die gestorven waren aan de ontvangen wonden.

Dadelijk werd er nu begonnen met het opstellen van een uitkijk, maar die was tegen den nacht nog niet geheel klaar. Wèl werden er vuren aangelegd en wèl stonden de mannen klaar om de dieren met steenen te ontvangen, maar de leeuwen waren nu eenmaal brutaal geworden, en ze vonden die koeien veel te lekker om zich zoo gauw te laten

[p. 65]

uit het veld slaan. Zij lieten zich door geen vuren of steenen weerhouden, en sprongen doodbedaard wêer over de herstelde omheining. Den volgenden morgen waren bijna alle koeien dood.

Matakitakit begon nu te vreezen, dat de woedende dieren binnenkort toch ook nog met zijne koeien zouden beginnen. Beide opperhoofden stuurden nu boden uit naar koning Tsjaka, met verzoek hen van deze vreeselijke leeuwen te verlossen.