Oehoehoe I. Hoe een kleine kafferjongen page bij den koning werd

[p. 57]

Elfde hoofdstuk.
De sprinkhanenvangst.

NA een uur geloopen te hebben, vonden ze het geheele land overdekt met sprinkhanen, die in de koude nachtlucht hunne vleugels niet konden bewegen. Duizenden vogels deden hun maal met al die insecten. Zelfs leeuwen en andere vleeschvretende dieren deden zich te goed aan dit gerecht, dat zoo gemakkelijk te verkrijgen was.

In een half uur tijds waren alle zakken en manden vol geschept, en de mannen waren juist bezig die op de ruggen der ossen te laden, toen er een vreeselijke schreeuw weerklonk.

[p. 58]

Oehoehoe, die nog altijd aan het verzamelen was, had zijn hand in een grooten hoop sprinkhanen gestoken, toen plotseling een dikke pof-adder, een van de meest vergiftige Afrikaansche slangen, er uit te voorschijn schoot en hem in den blooten arm beet.

Dadelijk laadde het opperhoofd hem op een van de ossen, en draafde met hem naar de kraal terug, zoo vlug als het beest maar wilde loopen. Bij hunne aankomst aldaar had de geheele arm al een blauwachtige kleur aangenomen, en was vreeselijk gezwollen. Als er geen hulp kwam, zou de jongen binnen het uur dood zijn!

Dadelijk riep het opperhoofd zijne vrouwen, en haalde zelf eenige kippen uit het hok. Hij sneed de borst van een dezer kippen open, en drukte den arm van Oehoehoe in de opening, met de wonde stijf geperst tegen het vleesch der kip. Het duurde niet lang, of het arme dier kreeg stuiptrekkingen en viel dood neer.

Toen dadelijk weêr een andere kip opengesneden en op dezelfde wijze er tegenaan gedrukt! Ook dit beest stierf na een poosje, maar toch niet zóó gauw als de eerste, en dat was een bewijs dat het vergif al wat uit de wonde begon te trekken.

Nog een andere kip onderging hetzelfde treurige lot, maar het duurde alweêr een poos langer, en de vierde kip kreeg wel een paar stuiptrekkingen, maar stierf niet.

Nu was de arme jongen gered! Hij moest nu nog veel zoete melk drinken, en den gewonden arm een poos in het stroomende water der rivier houden. Nu verdwenen ook langzamerhand de pijn en de blauwachtige kleur - het gevaar was geheel voorbij!

[p. 59]

De vrouwen dansten om Oehoehoe heen; ze waren zoo blij, alsof 't hun eigen zoon geweest ware dien ze genezen hadden van een slangenbeet!

Wel keken ze een beetje treurig naar de arme vermoorde kippen, maar - beter vier kippen dood dan zoo'n flinke, aardige jongen als Oehoehoe!

Ondertusschen waren ook de anderen thuisgekomen met de sprinkhanen, en boven groote vuren werden de dieren in reusachtige pannen gekookt, of liever gestoofd, met een beetje water.

Men liet ze op het vuur tot ze geheel droog en hard waren geworden. Toen werden ze in platte manden in den wind heen en weêr geschud, zoodat alle vleugels en pooten er uit vielen, en wegvlogen als het kaf van het koren, als dit gewand wordt. Daarna werden de gestoofde sprinkhanen door de vrouwen tusschen hare steenen gemalen en tot een soort van brij gemaakt, evenals maïskorrels. Oehoehoe was al geheel bekomen van den schrik, en at zijn buikje vol van het nieuwe gerecht, dat naar zijn verklaring een lekkeren notensmaak had. Daarna ging hij heerlijk slapen, en eerst toen hij den volgenden morgen wakker werd, dacht hij weer aan zijn ouders en die van zijn vriendjes. Wat zouden ze thuis ongerust zijn over de jongens en de kalveren!

Na nog een lekker ontbijt van sprinkhanen-pap, gingen de jongens de terugreis aanvaarden.

In het begin was het land groen en frisch zooals gewoonlijk, maar verderop geleek het wel een woestijn. Alles wat maar eenigszins eetbaar was, hadden de sprinkhanen verteerd. Wijd en zijd was geen grassprietje of blaadje meer te zien. Zij konden hunne oogen niet gelooven!

[p. 60]

Op den uitkijk in de tuinen zaten nog de drie meisjes, en keken treurig en verbijsterd naar den kalen, grijzen bodem. Eerst nu, nadat de dieren in den morgen wêer waren weggevlogen, begrepen ze recht wat er eigenlijk gebeurd was. Zij hadden den geheelen nacht op den uitkijk gezeten, zoo angstig waren ze geweest. En nu durfden ze haast niet naar huis gaan, uit vrees dat hare ouders hen zouden slaan, omdat ze niet beter op de tuinen hadden gepast! De jongens troostten haar echter, en nu daalden ze van den uitkijk af en trokken mêe naar huis, nog rillend van de koude die ze dien nacht geleden hadden.

Thuis was ook alles in diepe droefheid. De mannen hadden al samen vergaderd, en waren tot het besluit gekomen dat ze hier niet langer konden blijven, nu alles verwoest was en er voor het vee in den naasten omtrek geen weide meer te vinden was.

De geheele kraal moest worden opgebroken. De vrouwen en de ossen werden met zware vrachten beladen, en de mannen dreven het groote vee, terwijl de jongens met de kalveren volgden.

Ook Sangaboe, het opperhoofd van de naastbijzijnde kraal, tien minuten verder op, had besloten te verhuizen, en zij spraken af om weêr dicht in elkanders buurt, elk een nieuwe kraal te bouwen.

Zij kwamen ook de kraal voorbij waar de vrouwen Oehoehoe van den slangenbeet hadden genezen, en vader Kolelwa ging haar zelf bedanken, en gaf een kalf tot vergoeding voor de vier kippen.

Nog twee uren marcheeren - en ze kwamen op eene plaats waar het land nog door niemand in bezit was ge-

[p. 61]

nomen. Dadelijk begon men de twee nieuwe kraals op te richten. Eerst de isibaya voor het vee, natuurlijk, want in deze streek kwamen dikwijls leeuwen, zooals men hen verteld had.

In een oogenblik waren allen aan het werk. Zelfs de mannen hielpen meê, maar ze deden toch geen ander werk dan de boomen omhakken, die ze voor de omheining noodig hadden. Het dragen van het hout en het eigenlijke bouwen lieten zij aan de vrouwen over; dat was nu eenmaal geen mannenwerk!