Oehoehoe I. Hoe een kleine kafferjongen page bij den koning werd

[p. 51]

Tiende hoofdstuk.
De eerste sprinkhanen.

GELUKKIG was het een vruchtbaar jaar en viel er nu en dan eens wat regen, zoodat de tuinen tierden en bloeiden dat het een lust was. Het was alleen maar erg moeielijk, om allerlei gedierte te beletten den oogst te vernielen of op te eten. Rondom elken tuin was een flinke omheining gemaakt, maar dat was lang niet voldoende. De antilopen en wilde zwijnen konden

[p. 52]

er wel niet doorkruipen, maar wat is zoo'n omheining voor een olifant of voor een nijlpaard, en wat gaven de vogels en de apen daarom?

Om de nijlpaarden het bereiken van de tuinen onmogelijk te maken, was er rondom elke omheining nog een diepe gracht gegraven, met hier en daar scherpe palen er in. Als zoo'n log, dik nijlpaard in die gracht tuimelde, kon het er meestal niet wêer uitkomen, vooral niet als het met zijn buik op zoo'n scherpen paal terecht kwam. Die grachten hielpen nog al flink, en de velden waren tot nu toe beveiligd gebleven voor de nijlpaarden, die alles wat ze niet opeten, toch geheel vertrappen en vernielen.

Maar de vogels? Wat daaraan te doen? Die lastige tuiniers moesten door de jonge meisjes worden weggejaagd.

Midden in den tuin was een uitkijk gebouwd, op hooge palen, waar nacht en dag eenige jonge meisjes moesten zitten, om op te letten of er ook groote dieren kwamen, en om de vogels geregeld te verschrikken. Om dat gemakkelijker te maken, stonden er overal in den tuin hooge, dunne palen, waaraan touwen van boombast waren vastgemaakt. Al deze touwen kwamen te samen op den uitkijk, en waren daar stevig vastgebonden.

Kwamen er vogels, dan trokken Oenontsimbi en de andere meisjes hard aan de touwen, en dadelijk vloog de geheele troep verschrikt weg.

Met de apen hadden zij mêer last. Die waren zoo vlug en slim, en zochten altijd juist de lekkerste en beste vruchten en maïskolven uit, en als ze werden weggejaagd, namen zij nog altijd in de gauwigheid een heelen voorraad mêe.

Op een mooien morgen zaten drie meisjes op den uit-

[p. 53]

kijk. De tuinen stonden prachtig; er was nog nooit zoo'n goede oogst in dit land geweest, als er dezen keer zeker zijn zou. Het was een heerlijk gezicht, als ze naar beneden keken.

Oehoehoe en de andere jongens pasten op de kalveren. De weilanden waren groen en frisch, het gras zoo malsch en sappig dat het een lust was, en daardoor was al het vee glanzig en vet. Het was een heerlijke tijd, niemand had zorgen, ieder had pleizier. De jongens dresseerden de kalveren, lieten hen allerlei kunsten maken, en leerden hen luisteren naar allerlei verschillende signalen, die ze met hunne houten fluitjes gaven. Het was nu tijd om naar huis te gaan, want ze waren een heel eind van de kraal afgedwaald met de kudde, en ze hadden den wind van voren.

Daar voelde Oehoehoe iets in zijn gezicht, - het was een dier dat hij tot nog toe nog nooit gezien had,... een sprinkhaan! De jongens moesten maar steeds tegen den wind oploopen en het waaide nog al sterk. Daar was waarlijk alwêer zoo'n dier, - hè, hoe vervelend! De andere jongens begonnen er ook over te klagen. En daar in de verte, wat een donkere wolk! Zou er onwêer komen? Niet mogelijk, de lucht was helder!

Daar waren alwêer van die beesten! Ze lagen al overal op den grond en aten van het malsche gras.

Ze vlogen van alle kanten tegen de naakte lichamen der jongens, en er kwamen er al meer en meer. De wind dreef ze naar hen toe. Op 't laatst was het niet meer uit te houden, ze kropen hen in oogen, mond en ooren, en de kalveren hadden het nog zwaarder te verantwoorden. De arme dieren bulkten van angst. En maar steeds daalde een dichte regen

[p. 54]

van sprinkhanen op hen neer. Zij konden niets meer zien, en de kalveren wilden geen stap verder doen naar den kant van de kraal.

Ze moesten dus terugkeeren, en voor den nacht een plaats opzoeken waar de sprinkhanen nog niet geweest waren. Ze liepen twee uren voordat de regen van insecten ophield. Doodvermoeid en half schreiende kwamen ze bij een vreemde kraal, waar ze vriendelijk werden ontvangen.

Toen Oehoehoe alles vertelde wat hen gebeurd was, keken enkele mannen van de kraal elkâar hoofdschuddend aan. ‘Daar heb je 't al,’ zeiden ze - ‘de straf van Sotsjangana!’ Verwonderd keken de anderen op - hoe was het mogelijk? hoe kon nu het opperhoofd Sotsjangana, in het distrikt Delagoa, deze dieren op hen afzenden?

De oudste van de mannen begon te vertellen wat hij bedoelde.

‘Nu bijna een jaar geleden hadden wij oorlog met Sotsjangana, zooals gij weet. Het was een lange reis voor de krijgslieden, en wij hadden dikwijls zulk een honger, dat wij de huiden van onze schilden en de riemen waarmede onze assegaaien waren vastgebonden, moesten koken en opeten.

Toen kwamen wij bij een kraal van Sotsjangana, en de bewoners gingen op de vlucht. Zij stonden op de rotsen en scholden en raasden tegen ons. Koren of ander eten was er niet te vinden, en wij stierven haast van honger.

Toen vond een der onzen een geheele rij groote korenmanden, met deksels gesloten. Zij waren zwaar en schenen vol koren te zijn. Haastig deed ik een van de deksels open, - en het lekkere maal dat wij verwacht hadden, vloog ons om de ooren! Het waren dezelfde dieren die deze jon-

[p. 55]

gens gezien hebben. Wij waren allen vol verbazing. Ieder vroeg aan zijn buurman wat er toch gebeurde, maar niemand kon de soort of den naam der dieren noemen.

Eindelijk werd er iemand gevonden die de dieren eens gezien had, heel ver weg, in het land van Makazana. Hij wist ook te vertellen, dat de dieren door de menschen daar werden gegeten.

Pas had hij dit gezegd, of wij begrepen dat hij de waarheid had gesproken; want de menschen op de rotsen, die ons tot nu toe hadden uitgejouwd en bespot, begonnen nu te springen van woede, nu ze zagen dat wij hun voedsel hadden ontdekt.

Zij begonnen luidkeels te roepen, dat ook wij de plaag van deze dieren in ons land zouden krijgen, als wij het durfden wagen, hunne manden leeg te eten.

Maar wij stoorden ons nergens aan; wij roosterden de beesten boven het vuur en stilden onzen honger. En hier hebben wij nu de straf! O wee, o wee, zij hebben deze dieren hierheen getooverd!’

Oehoehoe had stil vóór zich zitten kijken terwijl de krijgsman vertelde, maar nu kon hij zich niet langer inhouden. Hij had honger, en die geroosterde sprinkhanen leken hem erg lekker toe.

Hij mocht niet hardop praten waar de groote mannen bij waren, vooral niet als hem niets gevraagd werd. Daarom fluisterde hij een ouden Kaffer, die naast hem zat, zachtjes in:

‘Als die spinkhanen goed smaken, waarom gaat gij dan ook niet uit met zakken en manden, om ze te verzamelen?’

[p. 56]

‘Ja,’ dacht de oude man, ‘de jongen heeft gelijk!’ en hij deed het voorstel aan de anderen.

Dadelijk waren allen bereid.

Zij namen een paar ossen meê om den last te dragen. Natuurlijk waren de jongens van de partij, dat kan je begrijpen.