Oehoehoe I. Hoe een kleine kafferjongen page bij den koning werd

[p. 46]

Achtste hoofdstuk.
De jachtdans.

ZINGEND en juichend kwamen de jagers thuis. Matakitakit en Sangatoe, het opperhoofd van een andere kraal, ongeveer een kwartier verder gelegen, gingen zitten in de isibaya; en de mannen van de beide kraals die samen gejaagd hadden, brachten al het doode wild en legden het voor de voeten der opperhoofden neer. Oehoehoe en de andere jongens moesten elk op zoo'n dood beest gaan liggen, om het voor booze toovenaars te bewaren.

Daar moesten ze blijven liggen tot de groote jachtdans was afgeloopen; en vreemd genoeg, ze vonden het heelemaal niet vervelend.

Oehoehoe lag op een giraffe, en het duurde niet lang of hij lag met zijn halve lichaam in het bloed. Vreeselijk, niet-

[p. 47]

waar? Maar de malle jongen was er trotsch op, hij vond die bloedvlekken een eereteeken; en toen hij eindelijk op mocht staan, had hij niet eens erg veel lust om ze af te wasschen.

De jachtdans was ondertusschen begonnen: de jagers hadden zich in rij en gelid geplaatst en marcheerden vóór-en achterwaarts, onder het maken van groote sprongen en het slaan op hunne schilden.

Zij zwaaiden met hunne wapens en werden erg wild en opgewonden. De voordanser, die met het gezicht naar hen toestond, was haast nog doller dan de anderen; hij sprong en stampte en schreeuwde zoo, dat hij wel krankzinnig leek.

Het was een vreemd tooneel, die wilde zwarte mannen met de witte schilden daar door elkâar te zien dwarrelen, terwijl de koestaarten waarvan hunne schorten (‘isinenes’) gemaakt waren, naar alle kanten slingerden en wapperden.

De opperhoofden zaten er kalm en statig naar te kijken, dronken oetsjoewalla zooveel ze maar lustten, en klapten nu en dan eens in de handen, als ze den dans erg mooi vonden.