Oehoehoe I. Hoe een kleine kafferjongen page bij den koning werd

[p. 41]

Zevende hoofdstuk.
Een groote jachtpartij.

OEHOEHOE was nu tien jaar, en zijn vader had hem beloofd dat hij hem eens mêe zou nemen, als er wêer een groote jacht zou gehouden worden. Eindelijk was nu die heerlijke dag gekomen.

's Morgens vóór zonsopgang trokken zij uit. Er was den vorigen dag een groote kudde antilopen, kwagga's, giraffen en struisvogels gezien, en van dien troep wilde men er liefst zooveel mogelijk vangen. Eerst werd de kudde opgezocht, en toen men haar in de verte zag weiden, verdeelden de jagers zich in twee groepen. De oudere getrouwde mannen verborgen zich aan beide zijden van een diepe kloof tusschen de bergen. Deze kloof was aan het eene einde breed en ruim, en aan

[p. 42]

het andere einde waren de bergen zóó dicht bij elkâar, dat er maar een nauwe doorgang overbleef. Dit was dus juist een plaats die voor deze jacht geschikt was; de jongere jagers zouden stilletjes achter de kudde aansluipen, zonder dat de dieren er iets van merkten, en dan den geheelen troep in de kloof drijven.

Om op te passen dat de dieren niet zijdelings konden ontsnappen, was er een geheele rij schildwachten geplaatst, langs den weg waarlangs men de kudde wilde drijven. Natuurlijk waren ook al die schildwachten geheel in de struiken verborgen. Oehoehoe mocht niets mêedoen, dan héél stilletjes achter zijn vader zitten om alles aan te zien, en hem nu en dan een van zijn assegaaien aanreiken als de dieren eenmaal in de kloof zonden zijn. Lang zaten ze te wachten. Oehoehoe verveelde zich wel een beetje, maar aan een van ons zou de tijd niet lang gevallen zijn. Het was een heerlijk gezicht. Voorbij de kloof stroomde een woest schuimende bergstroom, met prachtig geboomte aan beide zijden. Van boom tot boom slingerden zich de ‘apentouwen’ en andere klimplanten, met kleurige bloemen beladen. De stammen der boomen zaten vol grijs mos, dat als ruige baarden overal tusschen de takken naar beneden hing. Aan een van de takken zag Oehoehoe het kunstig gevlochten nestje van een wevervogel hangen. Om aan de slangen te ontkomen, bouwen deze vogels hunne nesten altijd boven het water, aan de overhangende takken van de boomen. Daarenboven is de ingang van het nest aan de benedenzijde, vlak boven het water; deze opening voert langs een buisvormigen gang naar het eigenlijke nest, ongeveer zooals de lange gang van een huis van de voordeur naar de

[p. 43]

achterkamer voert. Alleen gaat die gang niet van voor naar achter, maar van onder naar boven, gelijk een steile trap.

Oehoehoe had veel lust, om eens te gaan kijken of er ook eitjes in het nestje waren; maar hij mocht zich niet bewegen, had zijn vader gezegd.

Daar zat een van de wevertjes boven op het nest, en hij keek maar altijd strak naar dien eenen tak, daar boven zijn hoofd. Wat zou daar toch zijn? Oehoehoe keek eens goed toe - ja waarlijk, daar kronkelde zich een slang, en liet zich langzaam zakken boven het arme vogeltje. Het diertje werd hoe langer hoe angstiger, maar de slang keek het strak aan en 't vogeltje moest ook de slang aankijken, of het wilde of niet. En de slang kwam al dichter en dichter bij - hu, Oehoehoe rilde er eventjes van, - en toen de kop van de slang, met de lange uitgestrekte tong, nog zoowat een halve el van het vogeltje verwijderd was, viel het arme diertje achterover, - dood van schrik en angst!

En de slang daalde snel op het nestje neer, belust op de arme jongen of op het wijfje daarbinnen!

Oehoehoe kon haast niet meer stilzitten. Hoe graag zou hij die leelijke slang den kop verpletterd hebben met zijn vader's knods-kerrie!

Maar met het wachten en kijken was 't nu gedaan.

De apen en bavianen, die allerlei dolle sprongen en bewegingen gemaakt hadden in de toppen van de groote boomen, begonnen opeens hard te schreeuwen, en de geheele troep verdween in een ommezien.

Een ander geschreeuw deed zich nu hooren. Het waren de jagers, die de kudde opjoegen en daarbij met alle kracht

[p. 44]

op hunne schilden sloegen om de arme dieren nog meer in de war te brengen.

Nog een paar minuten, en de voorhoede van de kudde stormde de bergkloof binnen! Nu was de jacht gewonnen, want alle dieren zouden de voorhoede volgen, dat wisten de mannen zeker.

In een oogenblik was de geheele kloof vol kwagga's, giraffen en antilopen, - één verwarde hoop. En de jagers gooiden hunne wapens snel achter elkaâr naar de dieren. De levenden vielen over de dooden, het was een afschuwelijk tooneel; maar Oehoehoe, die straks zoo'n medelijden met het arme vogeltje gehad had, stond nu te kijken met gloeiende wangen en schitterende oogen.

‘O, was ik toch maar een man en mocht ik toch meêdoen! Had ik toch assegaaien en kerrie's, wat zou ik gelukkig en dapper zijn!’

Kijk, daar waren een paar van de dieren aan het einde van de kloof gekomen, en probeerden daar te ontsnappen. Maar ook daar stonden jagers hen op te wachten, en dreven hen scherpe assegaaien in de borst.

Anderen probeerden terug te keeren, en een uitweg te vinden aan het breede einde van de kloof, maar daar waren de drijvers, en ook daar werden de angstige dieren met assegaaien bestormd.

En zoo werden de nog levende beesten heen en weêr gejaagd in de kloof, zoolang tot de jagers al hunne wapens hadden uitgeworpen.

Toen lieten de mannen de overgebleven dieren ontsnappen, en de groote berg van dooden beloofde hun en hunne

[p. 45]

families voor langen tijd voedsel, en mooie huiden om mantels van te maken.

En boven op de toppen der grijze rotsen stonden de vreemde Euphorbia-boomen, en staken hun bladerlooze takken als armen in de lucht. Het was alsof ze zich verwonderden over dien moord op zooveel onschuldige dieren, in de mooie wereld daar beneden, waar de roode amaryllen bloeiden, en de bloemtrossen der aloë's op hunne lange stengels zich wiegelend heenbogen naar de fijngebladerde acacias met haar zoetgeurende bloesems, terwijl de kleine schitterende suikervogeltjes juichend klapwiekten tusschen al die kleurenpracht!