Oehoehoe I. Hoe een kleine kafferjongen page bij den koning werd

[p. 14]

Derde hoofdstuk.
Het slachten van den olifant.

OEHOEHOE mocht tot zijn vreugd naar de mannen blijven kijken. Hoegelukkig dat hij nu niet meer op moeders rug behoefde te zitten! Hij vond zich al heel groot, en verbeeldde zich haast al dat hij zelf den olifant gedood had. Hij had den vorigen dag een kleine houten assegaai van zijn vader

[p. 15]

gekregen, en dien had hij ook naar het groote beest gegooid, even als de groote mannen deden.

Toen dan nu ook eerst de staart was afgesneden en daarna de slagtanden uitgebroken, werd er gevraagd wie den olifant het eerst getroffen had; want het was de gewoonte, dat hij die het eerst zijn assegaai geworpen had, de slagtanden mêe naar huis mocht nemen.

Gewoonlijk werd er altijd gauw geantwoord op zulk een vraag; maar nu bleef het een poosje stil, want de onvoorzichtige groote jongen, die het eerst het dier gewond en daardoor zoo boos gemaakt had, was een beetje bang voor straf en durfde dus maar niet zoo dadelijk ‘Ik!’ roepen.

Daar werd de vraag nog eens gedaan en een héél fijn, pieperig stemmetje riep: ‘Ik! ik!’ en daar stapte mij die kleine, brutale Oehoehoe ineens midden in den kring der mannen, en stak zijn kleine handjes uit om de slagtanden in ontvangst te nemen. Een oogenblik keken de mannen verbaasd - toen schaterden ze het allen uit.

Vader Kolelwa nam zijn dapperen zoon op den arm en zei: ‘Nu, als jij den olifant gedood hebt, wijs mij dan de assegaai eens aan waarmêe je het gedaan hebt!’

‘Wel,’ zei Oehoehoe, ‘ik deed het met mijn eigen assegaai, en die gooide ik met zooveel kracht, dat het beest al heel gauw dood was.’

Maar helaas, hoe hij ook zocht, de houten assagaai van Oehoehoe was niet te vinden!

‘Nu, dan heb jullie hem er uit getrokken, want ik hèb hem gegooid, dus hij moet er in zitten, ik gooi nooit mis!’ riep de kleine man boos.

Ieder had schik in hem, en hoewel hij de slagtanden

[p. 16]

Toen haalden de Kaffers met lange stokken de gloeiende kolen uit de heete asch.

[p. 17]

niet kreeg, werd hem toch een lekker stukje van den gebraden poot beloofd, en bleef hij verder geduldig toekijken. ‘Want,’ dacht hij, ‘als ik dan later eens weer een olifant schiet, dan weet ik meteen hoe ik hem moet slachten!’

Een Europeesch kind zou het zeker erg griezelig gevonden hebben, te zien hoe de mannen een groot gat in de eene zijde van den olifant sneden en daar zelf inkropen om de beste deelen van het beest er uit te snijden, maar Oehoehoe vond het heel aardig en zat er doodbedaard bij.

Ondertusschen maakten een paar andere mannen vier ovens klaar, om de pooten in te braden.

Voor elken poot werd een heel diep en wijd gat in den grond gegraven, en in elk gat een vuur aangelegd. Zoodra deze vuren begonnen te branden, werd er een heele hoop droog hout op gestapeld en tot asch verbrand.

Toen haalden de Kaffers met lange stokken de gloeiende kolen uit de heete asch. Dat was een heet werkje, en de mannen konden het niet lang volhouden. Beurt om beurt gaven ze elkâar de stokken over, totdat alle kolen uit de gaten waren gehaald. Toen werd in elk gat een poot gerold en met gras en bladeren bedekt. Daaroverheen spreidden ze wêer de kolen, en de nog heete asch, en een nieuw vuur werd er boven aangelegd.

Toen al het hout geheel verbrand was, zei Matakitakit: ‘Ziezoo, nu zijn de pooten gaar!’

Ze werden met lange, scherpe stokken onder het vuur vandaan gehaald; en jawel, òf ze gaar waren! De pezen, het vet, de kraakbeenderen, alles was zacht en week als gelei.

O, wat smulden die Kaffers! En Oehoehoe zat naast zijn vader, en kreeg flink zijn deel van de lekkernij.

[p. 18]

Zelfs op den onvoorzichtigen jongen die het eerst zijn assegaai geworpen had, was niemand meer boos. Hij had eerlijk de slagtanden verdiend, en kreeg die dan ook allebei mêe naar huis. Hoe heerlijk! Voor elken slagtand kon hij wel een kalf koopen, en die kalveren zouden groeien, en dan zou hij twee koeien hebben, en dan zou hij zijn best doen nog meer koeien te krijgen; - zóóveel, dat hij zelf een rijk opperhoofd kon worden en een kraal bouwen en zooveel vrouwen trouwen als hij maar wilde; want een opperhoofd moest nu eenmaal veel vrouwen hebben, wie zou anders al het werk doen?

Zoo droomde de groote jongen, en Oehoehoe keek hem met jaloersche oogen aan, want hij vond nog altijd dat hij zelf de slagtanden eigenlijk verdiend had!