Oehoehoe I. Hoe een kleine kafferjongen page bij den koning werd

[p. 9]

Tweede hoofdstuk.
Olifanten.

OEHOEHOE groeide als kool op moeders rug, en toen er een jaar voorbij was kon hij al loopen, en was er een klein zusje dat het plaatsje in de zachte dierenhuid op Nomboena's rug innam. Dat zusje heette Oenontsimbi, wat ‘dochter van ijzer’ beteekent, omdat haar moeder juist op den dag van haar geboorte een nieuw ijzeren houweel of spade van haar man had gekregen.

En toen Oenontsimbi één jaar oud was en Oehoehoe twee, toen sliep er alwêer een ander klein kindje op moeders rug: een jongentje dat Inyati (buffel) heette, omdat de mannen van de kraal op den dag zijner geboorte op de buffeljacht waren geweest.

[p. 10]

Weer een jaartje later kwam zusje Oembila (maïs) op de wereld; die was zoo genoemd omdat juist toen de maïs geoogst werd.

Oehoehoe en Oenontsimbi waren toen al een paar kleine, vroolijke zwarte deugnieten, met schitterende oogjes en blinkende witte tandjes.

Zij waren de lievelingen van de geheele kraal; en als er soms menschen zaten te eten bij de een of andere hut, kregen ze altijd een handvol mêe, of ook wel een lepel ‘amasi’ (zure melk) of een slokje ‘oetsjoealla’ (bier).

Ze hadden een goed leven en heel veel pret. Maar eens op een nacht werden ze verschrikt wakker, doordat vader en moeder hen alle vier midden in hun slaap oppakten, en, bij de buitenste omheining van de kraal gekomen, hen allen trakteerden op een vreeselijk pak slaag.

O, wat schreeuwden die arme stakkers! Ze begrepen er niets van! Wat hadden ze toch voor kwaad gedaan?

Door hun vreeselijk schreeuwen en huilen hielden ze alle vier de oogjes gesloten, en zagen dus niet hoe alle kindertjes van de geheele kraal op hetzelfde oogenblik juist zoo mishandeld werden. Door hun eigen gejammer hoorden ze ook het oorverdoovend geraas niet dat de anderen maakten.

En alle moeders bleven maar klappen uitdeelen, en de arme kleintjes schreeuwden steeds harder. Ook de honden blaften woedend door elkaar, en de mannen zwaaiden met brandende fakkels.

Wat was er toch te doen?

Buiten de kraal kraakten dorre takken onder zware lompe pooten, - een vreemdsoortig snuiven liet zich hooren, - daar was een geheele troep olifanten, en als die binnen kwamen, zouden ze zeker de geheele kraal vernielen!

[p. 11]

Nu wordt er verteld, dat een olifant erg bang is voor 't geschreeuw van kinderen. Werkelijk gelukt het dikwijls, de groote dieren daarmêe te verjagen.

Ook dezen keer leek het wel of het vreeselijke gehuil en gekerm den troep op de vlucht zou jagen. Kijk, ze keerden zich al om en draafden weg; de grond dreunde er van!

Ja, de troep ging weg! Alleen één groote mannetjesolifant bleef, - een onvoorzichtige jongen had hem gewond met een speer en nu was hij woedend geworden. Hij maakte een geluid als van een trompet, en vernielde de omheining met zijn groote slagtanden en met zijn slurf.

De arme ouders wisten haast niet, hoe ze hunne kinderen voor het groote beest zouden beschermen. Zij vluchtten, zoo snel ze maar konden, in de isibaya, maar verwachtten elk oogenblik dat het dier hen ook daar zou volgen.

In gespannen verwachting keken ze door de omheining

[p. 12]

van gekruiste palen. De koeien waren ook angstig geworden, en holden verschrikt door de isibaya.

Het monster liep tusschen de hutten door, zwaaiende met zijn slurf. Daar zag hij een hut waar een vuur brandde. Gewoonlijk worden alle wilde dieren daardoor afgeschrikt, maar dezen keer scheen het den olifant nog maar wilder en razender te maken.

Woedend stoof hij er op af, vernielde de hut, en trapte alles plat. Een zieke vrouw die rustig in de hut lag te slapen, werd dood getrapt, en haar man ontkwam slechts met moeite, door tusschen de logge pooten van den olifant door te kruipen.

Onderwijl had het opperhoofd Matakitakit alle mannen uit de kraal bijeen geroepen, en met hunne ‘assegaaien’ (speren of lansen) vielen zij den olifant aan.

Het gevecht duurde lang. Toen de morgen aankwam was het dier verzwakt door bloedverlies, maar nog niet dood. Het zag er uit als een reusachtig stekelvarken, zooveel lansen staken er in zijn lichaam!

Eindelijk gaf het den strijd op. Het bloed stroomde aan alle kanten uit zijn wonden; het stortte neer, op zijn knieën, en juist boven op een hut! - Een gekraak van het brekende dak, - en daar lag het groote dier - morsdood!

Nu was er feest in de kraal!

Het was ondertusschen helder dag geworden, en niemand dacht meer aan slapen.

Het lichaam van den olifant werd buiten de kraal gesleept, zoodat de vrouwen gelegenheid hadden om de vernielde hutten wêer op te bouwen.

Na wat gegeten te hebben, trokken dezen dan ook vroo-

[p. 13]

lijk er op uit om hout te hakken, en riet en apentouwen te zoeken, en zongen daarbij het gewone lied: ‘Akoosiniki, ingonyama, izeezwi!’ En bij het einde van elk vers stampten ze met hare houweelen op den grond en zongen: ‘Haw! haw! haw!’ en met hare kleinste kinderen op den rug, waren ze al gauw in de bosschen verdwenen.