Const-thoonende juweel

Bij de loflijcke stadt Haerlem, ten versoecke van Trou moet blijcken, in't licht gebracht

Haghe.

Op de wijze Era di Maio.

HEt soet vergaren
En bracht ons smert verdriet noch pijn:
Maer met beswaren,
So moet het nu gescheyden zijn,
Adieu o schoone Stadt,

[fol. Sss3v]

 

Die d'Arme deelt u schat.

 

Wy moeten wijcken,

 

Dies nemen oorlof eer wy gaen:

 

Want Trou moet blicken,

 

Gelijck bethoont de Pelicaen.

 

Speelcorens nu dees tijt

 

Hebt danck van uwen vlijt.

 

Ghy VVijngaert rancken,

 

Die Liefd' boven al bethoont,

 

En niet wilt wancken:

 

Maer wel In liefde getrou hier woont,

 

By 'tvvit Angierken schoon,

 

Adieu stel vred' ten thoon.

 

In liefden groeyende,

 

Als oyt d'Orangni lely stout,

 

Na deuchden spoeyende,

 

De wijle doch uyt 's herten gront

 

Liefd' blijcken moet nu voort,

 

Na Coren arens woort.

 

Als de Roo roosen

 

Aensiet de joncheyt, so hier yet

 

Door raet der boosen

 

Tot twist oft tweedracht is geschiet

 

Als Haselieren tracht

 

Na vred', Aensiet Gods cracht,

 

Dewijl wy scheyen,

 

So houden wy int hert geprent

 

Van d'Acoleyen,

 

Dat altijt Liefd' es 'tfondament

 

En d'Akerboom gherust,

 

Oock Aensiet liefd' met lust.

 

Wy altesamen

 

Behooren dies ghelijckerhant

 

Altijt te ramen

 

Yet tot des Armen onderstant,

 

En VVt levender jonst

 

Ghebruycken onse const.

 

'tMoet by ons blijcken,

 

Dz alles wort uyt liefd' bestaen,

 

Laet ons niet wijcken

 

Van d'Arme die nu met ons gaen,

 

Ghelijck de Lely vast

 

onder den dooren wast.

 

Hier zijn wy comen,

 

Dewijl wy zijn uyt liefd' versocht,

 

En sonder schromen

 

Ghetoont 'tgeen was van ons gewrocht,

 

Als de Galis blom me,

 

Voor d'Armen dese ste.

 

Want onbenepen

 

Ist alles tot des Armen nut,

 

VVt jonst begrepen:

 

Op dz d'oud ranc kreech eenen stut,

 

Gout blom dranck ende brandt

 

Nu krijghen by der handt.

 

De Sonne blomme,

 

derhalven nu ooc seer verheucht

 

Niet als de domme

 

Te recht seyt, Noyt meerder vreucht.

 

Wie zijnen broeder lieft,

 

Hem inden noot gherieft

 

Hier med' te gader

 

Bevolen blijft der Heeren Heer

 

Ons Godt en Vader,

 

Dien altijt zy lof, prijs en eer:

 

Want hy geeft dobbel vrucht

 

Den ghevers Met ghenucht.