|
| |
Het XIX. hooftstvk.
Dat haestige raetslagen verderflijk zijn, wort met het droevig voorbeelt van Lodewijk, Koning van Hongaryen, bevestigt. Vier zelsaemheden in de gemelde Prins. Dat vroege vruchten haest rotten. Hannibals deftig zeggen. Senecaes wijze reden. De schade der schielijke raden. Wat Xenophen daer van zegt. Treflijke plaets uyt Philips de Commines. Dat kracht zonder verstant ydel is. Horatius veersen op 't zelve oogmerk. De H. Ambrosius raet aen Keizer Theodosius. Zoet verhael van een ongetemt paert, dat geestig op onwijze
| |
| |
Princen gepast wort. Verwonderensweerdige geschiedenis van Iacob de vierde, koning van Schotlant. Leerzame verziering uyt Lucianus van Eucrates. Platoos schoone reden. Aenmerklijke history van een Hoochduitsch Prins. Aert en bedrijf van hertog Karel de Stoute, en zijn grafschrift. Zinspreuk van Koning Lodewijk d'elfde. Verhael uyt Thucydides van d'Atheners hoovaerdy, die veel ramps voortbrengt. Cresus ydel bestaen gestraft. Dobbelzinnig Orakel. Eigenschappen van Perseus, Koning van Macedonien. Ongemeene redenen van Paulus Emilius. Wat Asdrubal Hedus van de Romeinen zegt.
IOannes Dubravius, in zijn history van Bohemen, beschrijft het leven van Lodewijk de tweede, koning van Hongaryen en Bohemen, en zeyt van hem, dat hy een langer leven, want hy bereikte geen een-en-twintig jaren, waerdig was; maer zoo ongelukkig in zijn Raet, dat hy, door de dwaesheyt en foute hoovaerdy van eenige, wiens plicht was zich met geestelijke zaken te bemoeyen, in 't velt durfde verwachten, met een hoop byeengeraepte soldaten en ongewapende boeren, 't machtig leger der geoeffende krijgsluiden van Soliman, Sultan der Turken, die hem by Mohac in Hongaryen, den 29 Julius in 't jaer 1526, in een veltsag verwon, daer in deze jonge Vorst doot bleef, mits hy in een graft, die zoo vol waters was dat'er zijn paert niet kon overspringen, versmoorde. De zelve Schrijver voegt 'er by: dat men in de gemelde Koning drie dingen, die te schielijk voortquamen, bemerkte; 't eerste, dat hy in korten tijt groot wiert, het tweede, dat hy te haest gebaert was, en het derde, dat hy voor zijn zeventien jaren grijze hairen had. Men kan 'er zijn haestige geboorte by doen, want hy quam zonder huyt ter werelt, die hy door hulp der Geneesmeesters, die de Natuer bystant deden, eerst daer na kreeg. Levinus Lemnius zegt, d'ondervin- | |
| |
ding leert dat de late en langsame vruchten langst duren, en dat de vroege en haestige terstont vergaen en verrotten. Een schielijke rijpheyt kan niet lang duren. Daerom prijzen wy in de kinders niet een al te vast en levendig oordeel, nocht ook andere gaven des lichaems of des geests, die wy in haer ver boven den gewoonen loop bevinden; want zy sterven dikwijls jong. Quintilianus zeyt wel, dat de verstanden, die zoo vroeg rijp zijn, zelden vrucht dragen. Alzoo ziet men dat de lentebloemen haest voortkomen, en haest vergaen: maer noch veel meer d'onherkaude raetslagen; want die worden, ten bederve der gene dieze voorstellen, in 't baren wanschape misdrachten. Daer op de wijze raet van de Poëet Menander ziet;
Neemt rijpen raet in alle zaken,
Gy zult die byna zeker maken.
Met recht is dan d'onvoorzichtigheyt, stoutigheyt, en vermetenheyt der gene te bestraffen, die haestigh en onbedachtelijk gewichtige zaken aenvangen, die zy, zonder d'uytkomst te voren wel t'overleggen, poogen uit te voeren. De vermaerde Hannibal zeide wijsselijk tot zijn tijtgenoten zoo wy in voorspoet goede zinnen hadden, wy zouden de gebeurlijke dingen zoo wel voorzien, als wy nu de geschiede bemerken. Die hun zelf door haestige raetslagen in gevaer stellen, doen niets anders dan datse hun ongeluk bevorderen; en terwijl zy, als Hercules, 't gedrocht een hooft afhouwen, zien zy'er zeven in de plaets voort komen: dat is, dat zy, om zich uyt een swarigheyt, daer zy door hun onbedachtheyt in geraekt zijn, te redden, in veel andere gevaerlijker vallen. Dit wist Seneca wel; daer zijn zaken, zegt hy, die men onvolmaekt mag laten, andre wiens eind onzienlijk is, om dat d'een d'ander voortbrengt, en de swarigheden, als de waterbaren; malkander volgen, en saemgehecht zijn. 't Is gemakkelijk, onder een schoone schijn, verwarring in een goede zaek te brengen, en een gerusten Staet in onrust te stellen: maer 't beroerde water klaer, en 't hellend huys recht te maken, dat is een meesterstuk, en yders werk niet. Dit is d'oorzaek, dat d'on- | |
| |
bezonne raetslagen hun meesters en uytvoerders dikwijls in onverbeterlijke elende storten, zoo datse de doodlijke vrucht van hare roekeloosheit met recht genieten. Doch in den Raet der Princen zijn dusdanige misslagen allergevaerlijkst: want een gering bootsgezel doet de reizende lieden, in 't verzuimen van zijn plicht, weinig schade; maer de stierman, die droncken of dol is, brengt het heele schip en alles ten bederve. Zo gaet 'et in de gemeene bedieningen, wanneer een byzonder mensch een misslag begaet, hy doet zich zelf meer hinder dan den Staet: maer als 't de Vorst doet, hy stoot alles te gront. Xenophon, in Agesilaus naem, bevestigt dit, als hy de misdaden der gemeene lieden in de beste vouw slaet; en de gebreken der Princen, die met een quade slag ontelbre wonden houwen, ten hoogsten bestraft en verfoeyt.
D'afgerechte en in Staet ervaren Philips de Comines vraegt in zijn tiende bock wijselijk: wanneer de Princen of hare gunstelingen, of eenigen vryen Staet hun misgaen, wie 't onderzoeken zal? wie 't onderzoek tot den Rechter brengen? wie kennis nemen om t'oordeelen? wie de schuldige straffen? Dat zullen, vervolgt hy, de klachten en tranen der arme lieden, die wreedelijk gehandelt zijn, doen; en het zuchten en 't weenen der weduen en weezen, wiens mans en verders door die boosaerdigen omgebracht zijn; kort, het gekerm en geschrey van zoo veel huisgezinnen, als zy benaeut, geperst en geplondert hebben, zal haer voor Gods Richterstoel beschuldigen; wiens rechtveerdigheyt, door zoo veel sware boosheden getergt, niet toelaet, dat de schuldige blang ongestraft blijven, maer plaegt hun somtijts, zonder uitstel, met zulk een strenge en krachtige hand, dat men oogschijnlijk ziet dat hy een rechtveerdig wreker van hun gewelt en boosheyt is. Dezelve Schrijver zeit een weynig te voren: zoo yder gedurig in 't hart en in 't gedacht drukte, dat 'er een God is, die geen boosheyt ongestraft laet, en dat den booswichten schrikkelijke en eeuwig durende plagen bereyt zijn, 't is ongelofelijk, dat iemant zich tot uytperssing, gierigheyt of wreetheyt zou begeven.
Hoewel nu de Princen, in't felste van de stormen die hun Staet doen schudden, somtijts tegen hun dank veel wanorde | |
| |
moeten gedogen, gelijk de Stierman, die, door de kracht van een draeywint, midden onder de klippen, en ver van de haven, gevoert word: evenwel is waerachtig, dat zy, als hun geltmiddelen en ander zaken ontbreken, veel vleyers en quade raetgevers hebben, welker besluiten en uitwerkingen veel deerlijke ongelukken en elenden voor d'arme onderdanen voortbrengen. Daerom zegt men, dat de roekeloosheyt een gebrek van raet en een verhaesting is, die met onvoorzichtigheyt gemeenschap heeft, en veel ongeregeltheyt, door gewelt, verachting of bezondere inzichten, veroorzaekt. Dat kracht zonder verstant ydelheyt is, vertoont de Poëet Horatius aerdig in de volgende regelen:
Kracht, zonder wijzen raet, valt door zijn eigen swaert';
Maer die met kennis is getempert, voorspoet baert,
En gunst en hulp der goốn: die zulcke snorkers haten,
Die zich, met onverstant, op hunne sterkt' verlaten.
Als eertijts die van Thessalonica tegen Keizer Theodosius opgestaen waren, gebood hy zijn krijghsvolk veel duyzenden, die in een Schouburg verzaemt waren, om te brengen: waer over de heilige outvader Ambrosius den Keizer tot raet gaf, dat hy 't uytvoeren van een zwaer en dootschuldig vonnis een maent, na dat 'et gevelt was, uitstellen zou; op dat gewelt en gramschap hem geen onherstelbre misslagen deden begaen, maer tijt hebben om berou te toonen, en somtijts zijn strengheyt te verzachten. Sozomenus, Augustinus en Justinianus maken 'er gewag af. 't Gaet hen, daer wy van spreken, gelijk de gene (als de verziering zeit:) die op een ongetemt paert zat, dat de toom verachte, en met hem, zonder tijt te geven van eens af te zitten, hier en daer in 't wilt liep: iemant die hem ontmoete, vraegde hem; waer hy, met zulk een haest, heen reisde? Hy.gaf maer vier woorden ter antwoort: daer 't dit hooft belieft. Zoo men een reukeloos en onvoorzichtig Prins vraegde: waer loopt gy? zoo 't hem luste na de waerheit t'antwoorden, hy zou zeggen: daer't mijn hertstochten behaegt: daer van somtijts de wellust, of gie- | |
| |
righeyt, ook altemet d'eergierigheyt, vreeze of gramschap meester is. Dat is 't paert dat hen, met vollen ren, ten bederve voert. Hierom zien wy zomwijl wijze en treffelijke mannen in onvoorziene elende komen, dat niet zoo zeer door haer schult, als d'omkeer der wereltsche zaken; maer meest door 't gewelt der Grooten, die dus met de kleine spelen, voortkomt. Maer als eenige zich met opzet in sware rampen storten, moet men niemant dan hun zelf beschuldigen. Dit 's d'oorzaek dat wy met hen, die door toeval in ongeluk raken, meêlijden hebben; ja wy verschonen en helpen hen na ons vermogen: maer wy berispen en beschuldigen d'andre, die wy weten dat, door haer eige dwaesheit of boosheit, in bittere elende komen.
Deze aenmerking heeft de gemelde Philips de Commines bewogen de Vorsten, die van God tot een opperhoofdig gebied verheven zijn, als zy nimmer op haer schuldige plicht dencken, te bestraffen. Hy voegt 'er by: dat men d'uytzinnige en treurigen geen schult kan geven; maer zoo verstandige Heeren, wiens lichamen en geesten gezont zijn, door sloffigheyt en ongebondenheit, in eenige elende vallen; men moet haer staet geensins beklagen. Wy hebben hier van een denkwaerdig voorbeelt in Jacob de vierde, Koning van Schotlant: dees Prins, gezeten op een hengst, zotte jonkheyt en al te goet leven genoemt, hoewel hy door een godlijke stem, en van zijn voornaemste Raetsheeren vermaent was, hiel niet op voort te loopen, tot dat hy hem zelf en een groot deel van d'adel in 't verderf voerde. Buchananus beschrijft deze geschiedenis dusdanig: als de Koning naer zijn leger trok, ging hy te Limnuch de Vesperen hooren; daer quam een out man, met rosverwig hair, dat op zijn schouderen hing, boven 't Voorhooft kael, en zonder hoet, bekleet met een lange blaeuwe rok, met een linnen gordel om de middel, en een statig en aenzienlijk wezen, die de Koning begeerde te spreken, door 't volk drong, en hem zelf een weg maekte: by den Konig zijnde, leende hy, met een boersche eenvoudigheyt, op zijn stoel, en zeide: Heer Koning, ik ben tot u gezonden , om u te | |
| |
waerschuwen, dat gy niet voortvaert; en zoo gy my niet gehoorzaemt, zal 't u en u gezelschap niet wel vergaen. Ook heb ik bevel u te zeggen, indien gy u te veel met vrouwen vermengt, en haren raet volgt, dat 'et tot uwer schande en verderf gedyen zal. Als hy dit gezeyt had, drong hy weer deur, en ging van daer. De Koning, als de Vesper, of namiddagdienst gedaen was, liet hem zoeken; maer hy was niet te vinden: men achte dit te wonderlijker, om dat niemant, van al degene die hem in 't gezicht hielden, met mening van naerder t'ondervragen, hem had zien vertrekken. Buchananus zegt, dat hy deze historie uit den mont van hen, die toen by den Koning waren, beschrijft. Maer deze onbedachte Vorst verachte die waerschuwing, en den goeden raet der Schotsche Heeren, die hem baden, dat hy tegen d'Engelschen niet zou vechten; en hing 't hart, in steê van d'oorlogszaken t'overleggen, te zeer aen een gevange Joffrou. Hier op volgde, dat zijn krijgsvolk, dat in een woest en dor lant gelegert was, zonder montkost en oorlogsgereetschap, zich moest verdeelen; en hy onlangs daer na, met byna al zijnen adel, in volle veltslag ontrent Fuldon, verslagen wiert.
My gedenkt, als ik op een tijt 't vorige verhaelde, dat mijn Vader zaliger van deze reukelooze waeghalzen zeide, 't gene Lucianus van hem zelf en Eucrates vertelt. Als ik, zeyt hy, in Egipten quam, voegde ik my by een waerzegger, die wondere zaken bedreef: onder andere, vervolgt hy, als wy in een herberg quamen, nam hy de boom van de deur, of een bezem, of een dikken stok, bewont hem met doecken; dat 'et yder zag; en deê hem gaen, na dat hy eenige woorden geprevelt had, als mensch. Dit spook putte water, bereyde 't eten, bracht het
op tafel, en diende de gasten gelijk men 't gebood: als nu alles gedaen was, veranderde Eucrates deze dienaer, met eenige woorden, weer in een boom, bezem, of stok, als hy geweest had. Ik deê mijn best om dit geheim te weten; maer kon 'er niet achter komen, hoewel hy my veel ander dingen te kennen gaf. Maer ik verborg my eens in een boek, en hoorde zijn beswering, die | |
| |
uyt drie woorden bestont. Als hy somtijts een stok verandert en 't werk bevolen had, ging hy op de plaets wandelen. 's Anderen daegs nam ik een stok, als hy 'er niet ontrent was, kleede dien, sprak de drie woorden, en beval hem water te putten; 't welk hy deê, en bragt ons een eemer vol: toen zeide ik, 't is genoeg, keert weêr in u vorige gedaente; maer hy voer voort in 't waterputten, zoo dat 'et gansch huis vol wiert: dit kon ik niet beletten, en vreesde evenwel Eucrates gramschap, die ik wel dacht dat zich heftig vergrammen zou; dies nam ik een bijl, en hakte die stok in twee stukken, die elk een eemer namen, en water schepten, zoo dat ik van een knecht twee maekte. Eucrates quam juist in dit gewoel t'huis, herstelde deze wanorde, en ontstal zich zelf van my, zoo dat ik niet weet, waer hy sedert gebleven is. Dit is Lucianus fabel of verziering, die, onder zodanig een verdichtsel, de dwaesheit der hooveerdigen aenwijst die zich in een doolhof, daer zy niet weten uyt te raken, begeven. Plato zag eertijts daer ook op, als hy zeide: een mensch, die op zijn staet, of schoonheyt vermetel is, en door zijn dwaesheyt meent, dat leitsman noch meester van noode heeft, maer wijs genoeg is om alles te beheerschen, wort t'eenemael van God verlaten. Hy verblijt zich, en, met zijns gelijke verzelt, werpt het spit in d'assche. Hy doet zich van yder vreezen; maer in korter tijt wort hy door Gods rechtveerdig oordeel ter straf gevoert: zoo dat zoodanig een elendig mensch, hem zelf, zijn geslacht, en den gemenen Staet in een grondig bederf smijt.
Tot bewijs dezer waerheyt zal ik, 't gene onlangs in Duytslant gebeurt is, bybrengen: daer was een Prins, door den schielijken voorspoet zijner zaken zeer hoogmoedig, die 't kasteel van zeker edelman eenige dagen belegerde; 't wiert hem by verdrag overgelevert, dat onder andre punten inhiel, dat de belegerde, lijf en goet behoudende, zouden uyttrekken, en gaen daer 't hun beliefde. Als nu de Prins met zijn volk in 't Slot trok, schoot een soldaet van de bezetting, die op 't hoogste van een toren de wacht, en noch geen kennis van 't verdrag had, met
| |
| |
zijn roer al mikkende een ruyter doot, die ontrent de Prins was, die daer over zoo vergramde, dat hy al d'andere soldaten, die aen de schoot onschuldig waren, en die hy toegestaen had met lijf en goet onverhindert uit te gaen, aen een boom, met hunnen Paep boven aen, deê hangen; en verbrak dus d'oorlogswetten, en deê in Duitslant een nooitgehoorde daet. Hoewel nu zulk een verylt en wreed strafplegen veel Raetsheeren en hooftmannen van dien Vorst mishaegde, en ten hoogsten tegen 't hart was; evenwel durfde niemant van hen hun meester, diens gramschap zy vreesden, om dat hy in zijn toorn geen staet of persoon verschoonde, opentlijk tegenspreken of berispen. Maer onlangs daer na had hy, als zijn gramschap verkoelt was, een schrik van dit deerlijk werk, en wenschte vergeefs dat 'et nooit geschiet was. D'uitkomst toonde dat God de raetslagen en wercken van dien Prins, en van zijn dienaers vervloekte, want hy, met zijn aenhangers, wiert geheel bedorven: eerst verviel hy zoo in schulden, dat hy gansch radeloos het lant verliet; daer na wiert hy door een schrikkelijke ziekte, en met groote smerten, uit de wereld gerukt. Veel van zijn dienaers en Raetsheeren is 't niet beter gegaen; want het bloet der vermoorde, en de wrake Gods vervolgden hen, tot dat zy uit de werelt getrokken waren. 't Zelve is Karel de Stoute, hertog van Borgonje, gebeurt. Hy had Granson belegert, en kreeg het met voorwaerde, dat yder lijf en goet behouden zou. Als hy de Stat in zijn gewelt had, deê hy, tegen zijn belofte, uit een onbedachte raet, zommigen ophangen, en andre versmoren. Sedert die trouloosheit veranderde hy zoo van gemoet, dat hy met trotsheyt zijn onderdanen verachte, vreemdelingen tot zijn lijfwacht nam, niets gedenkweerdigs uitrichte, en veel aenslagen hem tegen liepen, terwijl hy d'eene oorlog op d'ander zaeide, en in zommige veltslagen de neêrlaeg kreeg. Eindelijk wiert zijn leger by Nancy gescheurt, en in de vlucht geslagen, daer hy zelf doot bleef. Een Vorst die, buiten 't voorverhaelde, zeer dapper strijtbaer en moedig was, met koningklijke rijkdommen, en treffelijke gaven des gemoets beschoncken.
| |
| |
De wreetheyt is gewent
Te nemen zulk een ent.
Men leest zijn Grafschrift, na gelegentheyt van die tijt wat plomp gemaekt, in de jaerboeken der Keulsche Bisschoppen, en in 't vijfde boek van Pontus Heuterus beschrijving van Borgonje; de zin daer van is:
Karel, gy zocht in u leven
Nimmer rust nocht eenigheyt,
Wilt u beenen ruste geven,
Nu haer is dees plaets bereyt.
Het Apophthegma of de zinspreuk van Koning Lodewijk d'elfde is waerdig in 't gedacht te blijven; als hoogmoet en vermetenheit voor gaen, volgen haer schade en schande op de hielen: want d'ervarenheyt leert ons, dat d'eerzucht van smaet, en de nedrigheyt van eer gevolgt en verzelschapt wort. Om dit hooftstuk met eenige oude voorbeelden te besluiten, wy hebben een gedenkweerdig in Thucydides, die zeit: dat d'Atheners, zonder wettige oorzaek, en alleen door een trotse begeerte van haer macht te toonen, Sicilien wilden innemen. Eenige Thracische buitzoekers, tot haer dienst ontboden, quamen te spade, want d'Atheensche vloot was alree in zee, zoo dat'et hun onmooglijk was dit volk daer by te brengen; dies zy hen, dewijl de Stat hen niet kon onderhouden, van hun dienst ontsloegen. Deze Thraciers, in 't weêrkeeren, vermeesterden in 't vaste lant van Beotien een stat, Mycalesse genoemt, daer zy huizen en Kercken plonderden, mans, vrouwen en kinderen dootsloegen, zonder iemant, zelf niet het vee, te verschonen: want zulcke waeghalzen zijn de wreetste en onmenschelijkste schepsels, daer zy meester zijn. De gantsche stat wiert zeer deerlijk verwoest. Deze elende der Beociers, door 't hoogmoedig voornemen der Atheners veroorzaekt, was erbarmelijk; maer zy kregen ook hun loon: want van die tijt af verachterden haer zaken. Haer legers, zoo te water als te land, wierden gansch verslagen, en zy zelf in een elendige dienstbaerheyt gebracht. Wy hebben een | |
| |
tweede voorbeelt in Cresus, een machtig Koning van Lydien, die in een vreedzaem en bloejend Rijk niet gerust kon leven; en besloot Cyrus, Koning van Persen, zonder wettige reden, uit hoogmoet op zijn rijkdom en voorspoet, te beoorlogen. Hy zond eerst zijn Gezanten tot het Orakel of godspraek te Delphos, daer zy in onbekende kleedren, en zonder te zeggen van wat lant, quamen; dies hun de voorzegster, als Cedrenus en Herodotus verhalen, dus toesprak:
't Getal is my bekent van diepten en van paden,
En Zanden, die de zee verbergt in haren schoot:
Ik weet met wat gepeins de ziele staet beladen,
Wanneer zy zich niet maekt bekent noch heel ontbloot:
Ook weet ik, hoe 't gevolg van Koning Cresus heden
Den gek, na 'et spreekwoort luyd, bedekt houd in de mou;
Dies hy meent, dat hy hier, door deze looze zeden,
My spot en schimp betoont; maer dat doet hem een vrou.
Eindelijk als de Gezanten de ware oorzaek van hun uitzenden ontdekten, gaf haer 't Orakel een dubbelzinnige antwoort, waer van dit de zin is:
Vorst Cresus zal de vloet van Halys over komen,
Waer door veel gelt en goet bederft en wort ontnomen.
't Waren Cresus eige goederen en schatten die bedorven en verloren gingen, niet van Cyrus, wien de Propheet Daniel voorzeide, (als Cedrenus en Suidas verhalen) volgens d'openbaringen aen Jesaias gedaen, dat d'overwinning hebben zou. Daerom meenen de gemelde Schrijvers, dat Cyrus, nae 't einden van deze oorlog, de Joden vry na Jerusalem liet reizen. Wy zullen by de twee vorige een derde voorbeelt van Perseus, Koning van Macedonien, voegen: deze Vorst, als hy vermaek begon te genieten in 't ombrengen van zijn onschuldige dienaers, en met hoovaerdy vrienden en vyanden te verachten, wiert zo van de wreetheit en geltzucht vermeestert, dat men sedert die tijt, in 't bestieren zijner zaken, niets dan dwaesheit en uitzinnigheit in hem bespeurde. Eerst toonde hy proeven, in enige strijden, van goet verstant en | |
| |
dapperheit; maer op een sprong en onverwacht wiert hy kleinhertig, bot, lichtveerdig, en voor een yder onverdraghelijk, dewijl 't gunstig geval hem verliet. Dit is ook veel anderen gebeurt, die op een dag onvoorzichtig en elendig zijn geworden, als Suidas in zijn verzameling der historien, Titus Livius en Plutarchus aenwijzen. Tot dit voorstel zeit Paulus Emilius wijselijk, dat men in voorspoet tegen niemant iet, dat na vermetenheyt en gewelt gelijkt, moet poogen t'onderstaen, nocht zich zelf op den tegenwoordigen staet verlaten; gemerkt de toekomende zaken onzeker zijn, en niemant weet wat d'ondergaende zon meêbrengen zal. De voorspoet verheft een dapper en moedig man niet: de tegenspoet kan hem ook niet ter neêr werpen, nocht breken. 't Is evenwel, als Asdrubal Hedus voor den Roomschen Raet vertoonde, een zelsame zack, dat iemant gelukkig en wijs. is; en dat de Romeynen onverwinlijk waren, om dat zy in voorspoet voorzichtig bleven, en op haer zaken ernstige en yverige toezicht hadden.
|
|
Auteursrechtvrij