Waarom
Dat ik nog leef is een wonder.
De hele Tweede Wereldoorlog is over Maastricht heengekomen.
Zoals over Utrecht, Sneek, Aarhus, Dinant, Orléans enzovoort.
Neen, bedreigender want de stad van Sint Servaas lag heel kwetsbaar. Op een knooppunt van belangrijke verbindingslijnen en vlak naast de geduchte noordpunt van de Maginotlinie, het fort Eben Eymael, een gigantisch blok gewapend beton vlak over de Belgische grens. Zijn zware kanonnen stonden recht op de weg naar Aken gericht, te beginnen bij Maastricht. Tien salvo's en de stad zou plat liggen. Totaal.
Dat ik nog leef, is dan ook een wonder.
Ook ten opzichte van wat er zich verder afspeelde en waarvan in Noord-Nederland zo weinig bekend is.
Hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren is niet te verklaren.
De massale waanzin van een prachtig volk.
Een volk dat Goethe, Schiller en Beethoven voortbracht, door een landgenoot van Mozart verleid tot het plegen van misschien de grootste wandaad uit de geschiedenis.
Iedereen heeft het persoonlijk moeten doorstaan.
Daarom wil ik het nog eens op papier zetten, want je raakt het nooit meer kwijt. Wat ik met mijn vrouw Quirina en gezin op de Hertogsingel nummer 57 in Maastricht beleefd heb.
De verschrikkingen, de angsten, de onderdrukking, de vernedering, de strijd. En ook bij tijd en wijle het onbeschrijfelijk plezier, want alle gemoedsaandoeningen waren in die tijd verhevigd, het ging om leven of dood.
Ik vertel het heel persoonlijk. Met naam en toenaam.
Vergelijkbaar met het lot van de mensen uit Utrecht, Sneek, Aarhus, Dinant, Orléans en alle alle anderen.
Auteursrechtelijk beschermd