Alles kan anders

[p. 61]

There is sweet music here that softer falls than petals from blown roses on the grass
tennyson

17. De Hof van Eden

Port Cros, dat we twee dagen later bezochten, is Porquerolles in het kwadraat. Niet in oppervlakte, het is veel kleiner, maar alles is er ruiger, heviger. De rotsen zijn hoger, de bossen dichter, de geuren bedwelmender. Straalt Porquerolles voor alles poëzie en lieflijkheid uit, Port Cros is een en al pracht, de natuur in opperste vorm. Er is geen kruid of dier dat hier niet in volle weelde gedijen kan.

Je legt aan in 'n klein haventje aan de pier naast de overzetboten. Want ook hier is iedereen van goede wil onder de bekende voorwaarden welkom. Komt er mistral? Geen nood, even naar de overkant, daar ligt het kleine beschermeiland Bagaud dat de hele westkust voor alle stormen afdekt. Je gaat aan wal en ziet langs de haven laag tegen de begroeide rotsen 'n twintigtal huisjes staan. Eenvoudig, gaaf, alsof ze daar vanzelf gegroeid zijn. En dat is dan alles. Naast het ietwat vervallen kasteeltje is dit de enige bebouwing. 'n Paar van die huisjes zijn restaurants, een is er boekwinkel, bij mijn weten de enige boekenzaak die zijn klanten bijna alleen uit bezoekende jachtzeilers betrekt.

En je betreedt het pad, het eiland op. Aan het begin staat 'n agent. Hij vraagt je beleefd je sigaret te doven en ook verder niet te roken, de ramp op het Ile Verte is nog altijd niet vergeten. En wat als je 't toch doet? Niets, je krijgt geen proces-verbaal. Je wordt alleen netjes op 'n lijst gezet en komt nooit meer het eiland op.

Het pad stijgt snel en binnen 'n dertigtal meters zit je midden tussen de begroeiing. En vanaf dát ogenblik weet je niet meer welk zintuig hier het meest gestreeld wordt. Het oog door de kleurenpracht van al wat om je heen groeit, het oor door 't zachte ruisen van de altijd nabije zee vermengd met het gezang van vogels en krekels, de reuk door de geuren der exotische gewassen, het gevoel van door niets en niemand gestoord volmaakt vrij te zijn, volledig vrij in gods natuur. Het is waarschijnlijk het samenspel, de maat en tegelijk de évenmaat van alle zingenot die deze belevenis zo indrukwekkend maakt. Als in een werkelijkheid geworden droom wandel je verder.

[p. 62]

Het pad stijgt en daalt, het kronkelt en loopt hier en daar verloren in de struiken. Boven de laurier- en pijnbomen weet je de zon, maar ze dringt hier niet door, ze steekt niet want ook de eucalyptus tempert haar. Dan is er de ceder en de larynx, wat palmen, de geurende mastik, afgewisseld met cypressen en 'n merkwaardig soort groene eiken. En iets lager de mirtestruik, de tijm, de rozemarijn; golven bloeiende meidoorn en jeneverbes overwoekeren bijna de wilde rozen, de rododendrons, de bougainvilles, en ietsje verder agaves en tientallen soorten cacteeën. Hoe kan dat allemaal? Is dit een oord waar het altijd lente is?

Maar wacht, het licht wordt sterker, het lover wijkt en plotseling sta je weer aan de zee. Aan de voet van de rots prijkt weer een blauwe baai met 'n blond strandje waar 'n paar stervelingen zich vermeien in de zon.

Laat ze met rust, ga weer het bos in en zie hoe tam hier ook de dieren zijn. Eekhoorns hippen van tak tot tak met je mee, korhoenders en patrijzen ritselen door de struiken, 'n enkele fazant kijkt je verbaasd aan. Ze zijn nauwelijks schuw omdat hier op dit eiland nooit gejaagd is en ieder dier hier alles naar zijn gading vindt.

Wandel verder, weldra komt er weer een open plek. Maar deze keer is het een binnenzee van geurige hei en lavendel, waartussen vijgenstruiken opgeschoten zijn en wilde olijven. En erachter druiven, witte en roze oleanders, alles in bloei en in geur wedijverend met overdadige kamperfoelie en laurier...

De dame in 't wit hebben we op onze wandeling niet ontmoet. Gelukkig ook de moordenaar met het mes niet. De enigen die we tegen kwamen was 'n pas getrouwd stelletje, we hadden ze al eerder in Hyères gezien. Ze waren hier op huwelijksreis, hun bootje heette dan ook treffend de ‘Vénus’. Ze hupten vrolijk door de struiken heen, het vrouwtje had bijna niets om 't lijf. Ik bedoel letterlijk, ze dartelde ons vrolijk voorbij en groette vriendelijk.

Allemachtig ook dit is hier tam, dacht ik, en ik moet eerlijk bekennen dat ik heb omgekeken. Aeneas kan niet met méér genoegen zijn goddelijke moeder Venus in haar lichtglans hebben nagestaard.