Alles kan anders

[p. 58]

Nooit heb ik het drukker dan wanneer ik vrije tijd heb
scipio africanus

16. Het onwaarschijnlijke

Daar waren we dan, eindelijk, in het beloofde water. Waren de tot dan toe beleefde avonturen stuk voor stuk de moeite waard geweest, ineens bleken ze slechts inleiding, 'n beloftevolle aanloop tot dit paradijs. 'n Stuk water dat waarschijnlijk ter wereld zijn gelijke niet kent.

Overdreven, waarde lezer?

Ik geloof van niet. Natuurlijk zijn er ook elders in even zonnige klimaten vele minstens even mooie baaien. Maar waar heerst aan de wal deze esprit, deze cultuur? Waar serveert men op de kust een salade provençale met vinaigrette gevolgd door gigot d'agneau à la boulangère of een entrecôte à la Prince de Monaco, omspoeld met een sprankelende Pouilly fuissé, 'n Chateau Palmer of desnoods 'n rijpe Chateauneuf du Pape? Ja ik bedoel maar.

We kozen het om de hoek gelegen Port d'Hyères als thuishaven. 'n Schot in de roos: hoge bazaltpieren omsluiten een mooi ruim bekken, aan de kade is uit vele kranen drinkwater te krijgen, er is olie, alle soorten brandstof, 'n watersportclub, winkels, terrasjes, en 'n werf met 'n flinke helling.

Hyères zelf (terecht het oord der palmen genoemd) ligt 'n eind het land in. Als je de stad betreedt moet je onwillekeurig lachen om de ongewilde ironie: terwijl je het bord leest ‘Welkom in de stad van rust en stilte’ (‘Ni bruit, ni vitesse’) gieren met oorverdovend geweld 'n stel straaljagers over je hoofd, afkomstig van het iets verder gelegen Ile du Levant dat half nudistenkolonie, half luchtmachtbasis is. Maar dat heeft die arme burgemeester waarschijnlijk ook niet kunnen weten.

We kwamen te liggen naast de vissers en dat kwam goed uit. We kregen nu de weerberichten uit de eerste hand, en verder was de bezitter van de boot, de ‘Milon’, 'n dertigjarige Breton die naast voortreffelijk nettenboeter ook 'n kenner van Gauguin bleek. Hij wist alles van de meester, tot en met zijn Tahitiaanse periode, hij wist zelfs welke van zijn schilderijen er in Amsterdam hingen. Hoe bestaat 't!

De volgende ochtend maakten we onze eerste tocht, naar Porquerolles.

[p. 59]

Het was weer 'n dag voor het veulentje, dat ons zachtjes zuidwaarts voerde. Na ruim 'n uur varen (het is 'n kleine zeven mijl) lagen we voor de haven. We liepen er binnen, 'n leuk piertje sloot de zaak mooi af, wat aardige bootjes lagen her en der verspreid.

En aan land vonden we 'n dorpje dat we niet konden verklaren. Klein, gezellig, lage Provençaalse huisjes, één winkelstraat, 'n kerk, 'n marktplein onder geurende eucalyptusbomen. En wat onbedorven mensjes met pientere oogjes, bescheiden en vriendelijk.

Waarom was dit begenadigd oord niet al lang volgepropt met Hilton-hotels? Waar waren de zwembaden, de tenniscourts, de golflinks en al de rest van de gestroomlijnde pret? Dit was toch 'n uitgezocht oord voor de internationale pleziertroep, zoals die Cannes, Nice, Monaco en vele andere rivièra's overspoeld heeft. En dit eiland behoorde niet eens aan 'n drankjeskoning, je hoorde geen radio's, werd niet achtervolgd door chasseurs, er was rust, volmaakte landelijke rust.

Het antwoord kwam van 'n druivenverkoopster. Wat ik bedoelde zou Mevrouw nooit toestaan. Mevrouw had tot nog toe haar eiland gehouden zoals het was en dat was goed. Iedereen mocht hier komen, maar men moest zich rustig houden. Baden en genieten graag; kamperen liever niet. Fietsen mocht ook, maar auto's werden niet toegelaten. Als er plaats was kon men logeren in een van de drie hotelletjes; nieuwe hotels wilde Mevrouw niet. En bij de bouw van de drie bestaande had ze goed toegezien, dat ze niet te hoog werden opgetrokken, alles geheel in overeenstemming met het landschap.

Wat 'n genie! Evenals Port Cros was ook dit eiland dus onder beheer van 'n vrouw. Zijn vrouwen dan toch fijngevoeliger dan mannen? Gaan ze voor de bedrieglijke mammon toch minder snel door de knieën? Ik dacht aan 'n oplossing voor onze mooie Wadden. Moeten we onze vaderlandse natuurgebieden ook niet onder de hoede stellen van vrouwen?

We hebben er niet lang over gepiekerd en zijn na 'n kleine wandeling teruggegaan naar ons schip. De trossen gingen los en we zeilden op het mooi naar zuid gedraaide windje naar de baai der kreeftenvissers, hetgeen weer 'n nieuwe verrassing was. Volledig beschut (behalve tegen 'n eventuele mistral) maak je je vast aan 'n goed gebouwde pier. Privé-bezit van het kleine over de baai uitziende restaurant, vanwaar het uitzicht wonderschoon bleek. Maar onze ogen vielen open toen we aan een der tafeltjes een dikke figuur met 'n blonde vrouw zagen zitten, ik had zijn ‘Zwarte Tijger’ niet

[p. 60]

eens zien liggen. Het weerzien was hartelijk; z'n zoon was er helaas niet bij, die dwaalde met z'n meisje waarschijnlijk ergens door de bosjes.

Neen, ze hadden nog niet gegeten, ik kon eindelijk iets terugdoen. Onder luide protesten nam hij mijn voorstel tenslotte aan, onder voorwaarde dat hij de wijn mocht aanbieden, het werd Langouste à la Provençale met een mooie Chateau d'Arche. Waarna nog vele verhalen volgden, deze keer niet over het varen maar over de economie. Dat die verdomde Italianen hem zo beconcureerden, dat hij probeerde in Nederland 'n marktaandeel te krijgen, en dat hij ons binnenkort zou komen bezoeken als hij voor zaken toch in Holland moest zijn.

We hebben hem rustig laten praten en het allemaal aangehoord. Toen de jongelui weer verschenen hebben we afscheid genomen en nog 'n wandeling gemaakt door het geurige struikgewas, begeleid door het nimmer aflatend concert der krekels. En bij het ondergaan van de zon te kooi, dromend van 'n klein huisje hier, met 'n klein wit bootje voor de deur, aan 'n steigertje onder de eucalyptusbomen...