Alles kan anders

[p. 56]

For lovers there are many eyes
And such there were on us
lord byron

15. De vervulling

Het werd de langste ruk van onze hele reis, niet eerder dan op het schiereiland van Giens zouden we weer land aandoen. Tussen Sicié en Giens ligt menige mooie haven en aangezien de wind zachtjes zuid bleef (uitlopers van de ‘largade’), konden we in feite alles aanzeilen. Het liep er dus op uit dat we nergens binnenvielen, het varen was te fijn.

Eerst legden we zestig graden voor op Marégau, maar draaiden, 'n eind op weg, twee streken meer naar kaap Cépet. En toen deze grijs en goeiig uit de nevels opgedoken was zagen we heel vaag aan de overkant de punt van Carqueiranne. Hiertussen ligt 'n gift van de natuur, de beschutte baai van Toulon met haventjes als Saint Mandrier, La Seyne en Le Mourillon.

Maar waarom er binnenlopen, het ging zo lekker, en het was lunchtijd! In Sanary had ik nog 'n paar mooie tongetjes gekocht, we zetten het roer vast, haalden de beestjes tevoorschijn, de Chablis, het stokbrood, de mayonaise, Quirina bakte wat aubergines en terwijl de Aegis getrouw oostwaarts kabbelde genoten wij een godenmaal.

Ik stortte een stil gebed. Ik wist niet meer of ik dit alles wel verdiend had, en ik hamerde me in m'n hoofd dat ik er toch eerlijk voor gewerkt had en dat iedereen het gewoon na kon doen. En ik dacht aan Havekes, en aan de landgenoten die op dit ogenblik op de Westeinder worstelden, aan allen die nu in windkracht zeven in de nattigheid op de kouwe Zuiderzee kommerden. Ja, leve Havekes, murmelde ik nog. En bleek toen, zwaar van de bourgondische wijn, godzalig ingeslapen.

We werden pas wakker toen het schip heel vreemd ging doen. De wind bleek 'n eind naar het westen gedraaid, we waren de punt van Carqueiranne allang voorbij en we moesten nu 'n tijd zuidoost 150 sturen om langs de rotsen van de Fourmigues te komen. Langzaam doken zij uit de nevel op met verder oostelijk de contouren van het schiereiland Giens. Daar trokken de nevels weg en door de kijker zag ik honderden baders op de kleine strandjes krioelen, waarschijnlijk afgunstig op dat witte scheepje dat daar vlak vóór hen alle rust en ruimte had.

[p. 57]

We gleden voorbij, maar toch vertoonde de Aegis stuipen. Hij begon heen en weer te slaan, we begrepen er niets van. De wind was geminderd en toch leek het alsof we met de kiel op rotsen stuiterden. Maar de kaart gaf 'n diepte van twee en zestig meter en ook de zeilersgids zei over deze plaats geen woord, alleen dat die plek Escampobariou heette. Later hebben vissers mij verteld dat dit in het Provençaals vaten-overboord betekende: menig wijntransport had in de loop der eeuwen hier verlies geleden omdat die vreemd uitstekende rots vooral bij weinig wind 'n misselijke zee veroorzaakte. Waarvan akte.

Het duurde gelukkig niet lang, ook de wind kwam weer terug, en weldra gleden we weer rustig door 'n gelijkmatige zee langs Giens, met ietsje verder aan stuurboord Porquerolles, het eerste der Gouden Eilanden, en vóór ons de grote en kleine Ribaud.

We stuurden tussen deze rijk begroeide rotsformaties door en toen we ze gepasseerd waren kregen we het gevoel dat de joden uit Numeri 13, 23 moeten hebben gehad, toen ze vanuit de vallei van Esjkol voor het eerst het beloofde land aanschouwden. In één slag was alle deining weg. De wind was toegenomen maar het water vertoonde geen rimpel meer. En vóór ons lag een azuurblauwe baai, ongeveer vijftien mijl breed en zeveneneenhalf diep, zo mooi beschut dat we onze ogen niet konden geloven. Links het vrij lage schiereiland Giens, overgaand in de Morenkust tot aan de golf van Cavalaire naar Saint Tropez. En rechts de bewuste drie eilanden van goud, of liever van Hyères zoals ze eigenlijk heten, die behoudens één grote pas de baai beschermend afsluiten.

We waren er stil van. Dit moet onze eindbestemming zijn, dachten we tegelijk; Ja Heer, zou ik als Kaleb tegen Mozes moeten zeggen, het druipt hier van melk en honing, en ik dankte de dikke Georges van de Zwarte Tijger, die dit voor ons mogelijk had gemaakt.

Snel zetten we koers naar de Tour Fondue, meerden 't schip aan de pier van de rondvaartboten, klauterden de trappen op naar het hooggelegen restaurant, lieten 'n fles Porquerolles aanrukken en keken, keken. Keken naar iets dat te mooi was om waar te zijn, en dat toch werkelijk vóór ons lag.