Alles kan anders

[p. 43]

Dans mon coeur il restera toujours le doux souvenir de ce jour...
albert arnavielle

11. De admiraal

Vanaf kaap Liouquet ging het de volgende ochtend in een mooie slag halve wind zuidwaarts naar de pointe de Deffend. Onnodig te zeggen dat de hemel weer blauw was, dat de zon blonk als goud, en dat de poulain, het veulentje, blies uit volle longen. Ik werd lyrisch, bezong de Aegis, dat magische schild van Minerva dat ons zo voorspoedig door de ijle wateren voer. Zeven knoop schatte ik, en ik geloof dat er niet een van overdreven was.

Weldra gingen we om de zuidpunt en langs pointe d'Alon om vervolgens 'n lekker rakje te kruisen tot Bendor, het persoonlijke eiland van drankenkoning Ricard. We hielden het aan stuurboord en liepen tussen Bendor en het vaste land de baai van Bandol binnen. En het was hier dat uiteindelijk de door Jantje Breekvoet voorspelde mistral er aankwam.

Bandol is een mooie grote haven. Door dijken beschut kun je er praktisch overal liggen. Bij de palmenkade in de buurt van het casino, of bij de drijvende watersportclub, gevestigd in een verankerde bark. Wij kozen de rustige zuidzijde, langszij 'n parkje, want bij de jachtclub stond een grote schreeuwerige kermis opgesteld aangezien het morgen, en dat realiseerden we ons nu pas, de veertiende juli zou zijn.

Die kermis barstte de volgende dag dan ook al vrij vroeg los en we zouden weer schielijk het anker hebben gelicht ware het niet dat ik de vorige avond al de hygrometer duidelijk had zien teruglopen. De atmosfeer werd droog en eigenlijk heel prettig. Zo prettig dat 'n astmatisch oud heertje dat daar in het park wandelde op ons toekwam: ‘Ah monsieur le capitaine, le mistral! On respire enfin!’ en van vreugde gooide hij z'n wandelstok in de rozenstruiken. Om hem daarna weer vrolijk te gaan oprapen.

De mistral is een vreemde harde, droge wind recht uit het Rhônedal. Hij duurt een, drie of negen dagen en het verhaal gaat dat in die tijd, net als tijdens de föhn in de alpen, de vrouwen heel vreemd gaan doen. Ik heb er eerlijk gezegd niet veel van gemerkt, maar de drie dagen dat de wind deze keer aanhield hebben we ons toch geen ogenblik verveeld. Je krijgt de tijd om eens rustig rond te kijken en... het was quatorze Juillet!

[p. 44]

's Middags liepen drie mijnenvegers binnen en meerden af bij de jachtclub. Eruit kwam 'n stel glanzend gegalonneerde marinemannen, beladen met muziekinstrumenten en 'n dikke trom. Het was de marinekapel van Toulon, die 's avonds 'n openluchtconcert zou geven gevolgd door vuurwerk. En het was bij een dezer oorlogsschepen dat ik ongewild het vreemdste misverstand van mijn leven veroorzaakte.

Vanwege de feestdag had ik me netjes in blazer gestoken en op het hoofd de mooie, witte zeilpet die ik voor 'n tientje bij Determeijer op de Lange Niezel had gekocht, onklaar anker in goud voorop.

Nauwelijks zijn we de loopplank van de eerste mijnenveger genaderd of daar springt de wachtcommandant overeind. Hij blaast op 'n fluit, acht matrozen volgen, en terwijl ze alle negen saluerend stram in de houding springen brult de commandant: ‘l'Amiral!’ Ik zocht nog even achter me naar 'n belangrijk iemand, maar het was echt de pet van Determeijer die het hem deed. 'n Ogenblik stond ik verstijfd, maar vermande me en salueerde minzaam terug. Tien meter verder heb ik de pet gauw afgenomen en ze nooit meer durven opzetten. Later ben ik op de Lange Niezel gaan vertellen dat ze voor 'n tientje niet meer zulke magistrale hoofddeksels moesten verkopen, het ging tenslotte om de marine van een bevriende natie.

Het concert en het vuurwerk werd 's avonds beluisterd en gadegeslagen door 'n duizendkoppige menigte. Het was bladstil, de mistral gaat bij zonsondergang altijd liggen, maar de kermis ging nog 'n halve nacht lawaaierig door en we waren getuige van een onvervalst Frans volksfeest.

We werden de volgende ochtend pas wakker toen de zon al hoog aan de hemel stond en de wind weer volle kracht blies. Maar gewekt waren we eigenlijk door 'n vreemd getuf, 'n gammel motorbootje was vlak naast ons komen liggen. Maar het tuffen hield niet op en toen ik goed toekeek zag ik 'n oud klein grijs Fransmannetje met 'n baretje op en 'n stompie sigaar in z'n mond tevreden naar de draaiende motor zitten kijken. Hij had de vloerplanken weggehaald, de hele machine lag bloot en nu zat hij met 'n soort blije glans in de oude oogjes de zaak rustig in zich op te nemen. Ik riep goedendag, maar er kwam geen reactie. Maar daar verscheen z'n vrouw uit de kajuit, 'n net zo mager klein grijs mensje.

‘O, neemt U ons niet kwalijk, meneer, hij is 'n beetje doof. Hij luistert trouwens alleen maar naar zijn motor, dat is zijn leven. Nietwaar Léon, zeg meneer en mevrouw eens goedendag!’

Meneer Léon groette beleefd maar keek dan weer naar zijn machine. ‘Varen doet ie niet’, hernam zij, ‘hij is al bijna tachtig. Hij heeft trouwens

[p. 45]

nooit gevaren, hij vindt alleen de motor zo fijn. Thuis heeft ie ook 'n auto. 'n Panhard, vorig jaar voor driehonderd franc gekocht. Die staat voor de deur. Er zitten geen banden meer op en de deuren zijn eruit. Maar de motor draait nog goed en dat vindt ie fijn. Nietwaar Léon?’

Léon knikte, haalde uit z'n zak wat garnalen en begon te kauwen. Tevreden, gelukkig met dat wonder der techniek. De motor stopte toen hij om een uur zijn aperitief ging nemen en gebakken vis ging eten. Maar na zijn middagdutje zette hij hem genoeglijk weer aan.

Ik ben bijna 'n uur naar hem blijven zitten kijken. Op mijn beurt tevreden, verwonderd dat zoiets nog bestond. En ik dankte God dat hij ook zulke schepsels op de wereld heeft gezet.