Alles kan anders

[p. 32]

L'été, la nuit bleue et profonde 's accouple au jour limpide et clair
victor hugo

7. De bezoeking

Onze very British Seagull pruttelde ons rustig 'n eindje de zee op, dan gingen de grootste zeilen omhoog, en weldra ontmoetten wij het ‘veulentje’. Het dartelde echter aan de verkeerde kant, we moesten naar het oosten en dienden dus voor 't eerst in ons leven op open zee dapper te kruisen. Maar dat was geen enkel bezwaar, dit water beviel de Aegis best en lustig sneden we onze rakjes naar de zon. Voorbij het eiland Jarros, voorbij het puntige Calseragne, en tenslotte voorbij het meest barre van allen: het grote eiland Riou.

En toen liet ik mij door mijn vrouw bepraten. Quirina is de beste zeilster die ik ken. Zij heeft de aangeboren liefde voor het water, ze is onversaagd, zeevast en beschikt over een uiterst gevoelige zeiltechniek. Maar zij is vrouw, ze laat zich soms door 'n eens gevormd idee meeslepen en gaat in dit schitterend vak dan zo volkomen op dat ze handelt als 'n kok die bij het bereiden van 'n bruiloftsmaal de hele trouwerij vergeet.

Mijn opvatting was, dat we als beginneling met 'n klein Loosdrechtscheepje op een volslagen onbekende zee uiterst voorzichtig moesten zijn en dat we met kleine slaagjes langs de kust, waar het water toch overal diep genoeg was, oostwaarts moesten kruisen. Zij had echter al direct gemerkt dat de stuurboordslag veruit de gunstigste was en dat we dus met één grote ruk de zee in 'n prachtig eind zouden opschieten om dan met de naar zuid draaiende wind voorspoedig de baai van Sormiou te kunnen aanlopen.

Dat klonk zeer redelijk, ik liet me dan ook inpakken, maar helaas het pakte anders uit. Aanvankelijk liep de Aegis smeuïg door de golfjes heen, maar op open zee werden die golfjes plotseling grote golven en binnen het uur ontstond er 'n enorme deining. Achteraf bleek er de vorige nacht bij Noord-Afrika 'n wilde storm te hebben gewoed waarvan de terugslag nu de Franse kust bereikte.

En toen deed het veulen óók nog wat helemaal niet de bedoeling was; hij draaide wel naar zuid maar ging toen op stal! Geen aasje wind meer, en

[p. 33]

daar lagen we met 'n heel klein scheepje ruim acht mijl uit de kust in 'n ongenadig smerige deining. Inmiddels was de zon hoog aan de hemel geklommen, hij stak en brandde, deed het zout in onze lijven bijten, alsof hij deze uitdaging wilde. ‘Wat doen jullie hier, verwaten noorderlingen, dit is mijn rijk, mijn Middellandse Zee!’

Wij konden niets terugdoen. Wild sloeg de giek ons om de oren, de vallen kletsten heen en weer, de zeilen als vaatdoeken tegen de stagen. We zetten de motor aan, maar kwamen door de hoge deining nauwelijks vooruit. En na 'n uurtje stopte hij, de benzine was op. Vullen was er niet bij; ik probeerde wel maar morste door de hoge golven de helft op het achterdek, dat daardoor zo glad werd dat ik er twee keer afgleed. Toen er eindelijk wat in de tank zat, bleek ik een of ander kraantje niet te hebben geopend (ik weet niets van motoren) en het ding wilde niet meer starten.

De uren kropen voorbij en we begonnen ons nu eindelijk af te vragen hoe dit ging aflopen. We tuurden om ons heen naar een of ander schip. Maar er was geen schip, niets was er, alleen zo nu en dan ver aan de kim 'n boot, op weg naar Rome of Port Said. En ver aan de andere kant de barre rotskust, gesloten en zwijgend, steeds even ver, of verder.

Dan maar onze laatste mogelijkheid: de peddels. Met de moed der wanhoop begonnen we en we waren blij dat we niet overboord sloegen. Toch maakten we enige voortgang, met 'n beetje goede wil kon je achter het schip wat zog fantaseren. Maar het was veel te weinig en ik zag ons in mijn verbeelding al door worstelen tot diep in de nacht, als galeislaven, veroordeeld door onze eigen roekeloosheid.

Totdat ik ineens, jazeker, langs de kust 'n wit scheepje zag. Kijk dáár en ik wees. Quirina keek... en er was geen schip. Toch kon ik zweren dat ik... 'n panische angst overviel me. Had de zon me al zó te pakken dat ik luchtspiegelingen zag? Zinsbegoocheling? Of de eerste tekenen van verstandsverbijstering. Dementia praecox. Mijn vrouw keek me twijfelachtig aan maar zei niets, we peddelden. En de uren duurden, en de zon bleef steken, drinken hielp niet meer, onze lippen zaten van verdroogd zout klem op elkaar, brandend van 'n onlesbare dorst. Wat waren we begonnen!

Totdat, jazeker, deze keer zag Quirina het 't eerst: 'n wit schip langs de rotskust, niet eens zover van ons vandaan. 'n Ogenblik zag ik het ook en... het was weer weg. We vielen stil en keken elkaar aan. Hier was iets bovennatuurlijks aan de hand. Dat één persoon malende was geworden was tot daaraantoe, maar twee tegelijk...? Maar we hadden de zekerheid dat we 'n

[p. 34]

beetje waren opgeschoten en ook de deining leek wat minder; met verdubbelde kracht peddelden we door.

En ineens, ja dat praat me niemand meer uit 't hoofd, ik zag het duidelijk, ik zag 'n huis! Ergens tussen twee rotsen zag ik 'n huis, en het bleef er waarachtig staan! Ja het stond er zelfs niet alleen, ik zag er nóg één en daarna nóg één. En plotseling kwam daar weer het veulen terug, vanuit het westen! De zeilen gingen omhoog en na 'n minuut gleden we weer mals en smeuïg naar onze redding.

De paar huizen bleken tot 'n hele havenplaats te behoren. We keken op de kaart en... bleken alle voorgenomen doelen, met Sormiou en al, voorbij te zijn geschoten, 'n uurtje later passeerden we de vuurtoren van Cassis. Mijn navigatie had dus nergens op geleken, waardeloos! Onze schattingen, onze peiling en... álles was vals. Totaal verbrand en uitgeput werden we opgevangen door havenmeester Pierre, die ons direct een goede fles wijn te drinken gaf en ons meteen onder de lakens stuurde.

‘Allons mes enfants’, riep hij, ‘zo leer je varen, maar nu onmiddellijk slapen!’

Slapen was het woord niet. Binnen de minuut gleden we weg in een alles verdelgende bewusteloosheid, 'n soort gelukzalig coma waarin zelfs voor een droom geen plaats was.