Alles kan anders

[p. 27]

In mijn rieten boot zeil ik heinde en ver, mijn hart springt op bij de schok der golven.
lu yu

5. Verlossing

Dit alles is alweer lang geleden. Voor velen is het al vergeven en vergeten. De daders weten van niets, ze liggen weer als gasten op de zonnige stranden. En toch, ook wij hebben in ons vreedzame landje nogal wat meegemaakt en bij het uitvaren van de haven kon ik de gedachte aan die onmenselijke wandaad maar moeilijk van me afzetten.

Toch moest ik, want eenmaal buiten Marseille zit je zo tegen het eiland Ratonneau met vlak daaronder het al even rotsige Pomègues. En ervoor ligt nog een veel beroemdere (beruchtere?) rots, de grote strafgevangenis Chateau d'If, waar volgens Dumas de graaf van Monte Christo ooit zijn heldendaden pleegde.

Rustig glijdend dreef de Aegis zuidwaarts, het windje was heel zachtjes oost, aflandig dus, geen rimpeltje op het water. En langzaam, na het eerste wennen, begonnen we te kijken. Aan bakboord de ruime baai van Madrague, omzoomd met de nu weer vol mensen lopende stranden, vóór ons de verre rotspunten van het eiland Maire, bar oord, maar indrukwekkend décor, en aan stuurboord... de eindeloos blauwe Méditerranée.

En langzaam voelden we ons blij worden, fijn en tevreden. Het zonnetje werd mild in deze late namiddag, het windje was naar west gedraaid en wakkerde wat aan, als om vlak voor zijn afscheid te laten voelen hoe goed hij het met ons meende. Het antwoord van de Aegis was dan ook heel dankbaar; onwaarschijnlijk mooi sneed hij door het dertig meter diepe helderblauwe water, wat 'n feest! Hadden we met ons drieste plan dus toch goed gegokt, dit eerste tochtje was al alles waard en in gedachten stak ik al mijn tong uit tegen de weifelaars thuis.

Drie uren duurde het, toen lagen we voor het eiland Maire. De rotsen waren snel hoger geworden, groots rezen ze nu voor de boeg, als 'n gigantische stekelrug van 'n voorhistorische draak. Nu werd het uitkijken geblazen, want de beste weg naar de oost is tussen de rots en de vaste wal, 'n breedte van pakweg vijftig meter. We hielden de adem in, totaal overbodig eigenlijk want het water is overal zeker zes meter diep en er staat nauwe-

[p. 28]

lijks stroom. Toch was de rotsspleet zo onheilspellend dat ik me een andere Odysseus waande tussen de Skylla en de Charybdis. Tien minuten duurde het, misschien een kwartier. Toen zag Quirina ineens twee vissertjes op de kant zitten en ik riep heel hard ‘bonjour’, ook om te zien of er echo was. Maar geen geluid kwam terug, de rotsen waren te grillig.

Na de doorvaart was de beklemming geweken, maar helaas ook de wind was weg. Gelukkig lag op nog geen drie mijl afstand de kleine fjord Callelongue en dat werd onze eerste ankerplaats. Om acht uur precies voeren we er binnen en meerden af. En zagen tot onze verbazing dat de omgeving prachtig was. Lage schuin afglijdende steenformaties rezen aan weerszijden van ons op, vriendelijk begroeid met mossen, struiken, tot zelfs met pijnbomen toe. En ietsje verderop zagen we een kleine bistro waar vele Franse heerlijkheden te koop waren. En ons schip lag aan 'n klein fijn steigertje, waarschijnlijk voor de plaatselijke vissers bestemd, beschut tegen alles.

Het was daar dat ik voor de eerste keer van 'n mannetje op de wal 'n paar mooie verse kreeften kocht, waaraan we ons onmatig te buiten gingen, omspoeld met een mooie Saumur. En het was daar dat we voor het eerst bezoek kregen van een nieuwe vriend, die we op onze verdere tocht nog vaker zouden ontmoeten en die ons lang zou heugen.