Alles kan anders

[p. 22]

Homme libre, toujours tu chériras la mer!
baudelaire

3. Vieux Port

Ja hij lag er! In de Middellandse Zee. In de oude haven van Marseille. Wij waren met de auto snel erheen gereden en arriveerden aan de haven tegen halftien. En verhipt, om even over tien kwam de trein met Aegis en Dolfijn de nieuwe kade opgereden en stopte precies volgens 't boekje voor onze neus om 10 uur 12. Exact! Correctie van de Chemins de fer op de Franse slag!

Inmiddels stond er op de kade een grote kraan met twaalf mannen, van de verwittigde laad- en los firma, maar niemand deed wat. Er zat namelijk nog 'n loodje aan de scheepjes, het was geen invoer in de Franse staat, het was dóórvoer van zee tot zee en het wachten was dus op de douane. Eindelijk kwam die, nam Havekes groene, witte en gele formulieren in bezit, scheurde, stempelde, ondertekende, vouwde dubbel en plakte. Om tenslotte onder ons hartstochtelijk handgeklap plechtstatig de loodjes door te knippen. Hoera!

Dan spuugden acht van de twaalf Marseillanen in de handen, klommen op de wagon, haalden de rongen eraf (dat zijn die verticaal langszij geplaatste ijzeren staken aan 'n open platte wagon), bonden een voor een de schepen aan de kraantakels en in precies dezelfde tijd als de twee in Leiden erop hadden de acht in Marseille de bootjes eraf.

Maar waarom deden de vier overigen niets, zij keken alleen maar toe. Het antwoord was: zij waren van 'n andere firma, ‘La Gréeuse’, de optuigers. En toen het zaakje in het water lag grepen zij snel en vakkundig in. In minimum van tijd lag alles aan boord, in 'n mum stonden de mast en de zonnetent erop, werden we van de spoorwegkade naar om de hoek gesleept en tien minuten later lag de hele Aegis keurig netjes voor ons vaarklaar, voilà!

Ja hij lag er, het was zover. Slank en wit wiegde hij in het vreemde water, dat hier in de haven goor en helemaal niet blauw was. Onwennig tussen al z'n grote broers. Langszij ontnam 'n stoomboot van 'n Franse parfumier ons ieder uitzicht, ernaast Lady Docker in haar luxueuze motorpraam. En

[p. 23]

verder schepen, schepen, schepen, oude, nieuwe, verveloze, prachtig blinkende, alles blauw en groen en wit, en alles genadeloos heet onder de nu moorddadig brandende zon. Vieux port. Bloedheet. Veel erger dan we gedacht hadden, 'n kuil van verzengende hitte.

Ik strekte me vadsig uit, en opnieuw dacht ik: wat zijn we begonnen. We waren beiden doodmoe van het inruimen en schoonmaken, we hadden ondertussen goed gegeten, flink wijn gedronken en... Sloom tuurde ik naar Quirina maar die was al ingeslapen. Door 'n spleet tussen de schepen zag ik nog de overkant. Okerkleurige huisjes rijden zich netjes langs mooie rechte straatjes, alles eenvormig en saai. Was vroeger de rosse buurt, de gesloten oude wijk, waar zich volgens zeggen ooit de wildste taferelen hadden afgespeeld. Maar nu stelde het niets voor en alle luiken waren dicht. Alles sliep, de schepen sliepen, de haven sliep, en ik...

Er kunnen 'n paar uur verstreken zijn toen ik door 'n ongewone beweging van het schip gewekt werd. Ik sloeg de zonnetent open, wreef me de ogen uit, en zag ineens dat de buurman verdwenen was. Ik had z'n motoren niet eens horen aanslaan maar plotseling hadden we vrij uitzicht tot en met de havenuitgang. Links boven op de rots troonde de Notre Dame de la Garde, de kleine kerk van Onze Lieve Vrouw die al eeuwenlang voor alle zeevarenden de wacht houdt. Daaronder twee oude forten van dezelfde grauwbruine steen als de rotsen. En daartussenin, niet al te breed maar duidelijk, het blauw, het wazige blauw, het dansende, lokkende blauw van de Méditerranée!

Ik sprong overeind: ‘Quirien kijk dáár es, wat dóén we?’ Het antwoord liet geen seconde op zich wachten: ‘Optuigen en wegwezen!’ En vliegensvlug, voorzover onze zweterige lichamen het toelieten ging de zonnetent neer, de zeilen erop, de Seagull erachter en rrrt hij deed 't, daar voeren we. Even moest ik in de nauwe uitgang nog 'n sleepboot passeren, maar toen die voorlangs de forten geschoven was, kon niets, maar dan ook niets ons verder nog weerhouden. De Seagull ging uit, de zeilen omhoog en we voeren op de Middellandse Zee. Het uur U had geslagen, we voeren, we zeilden, lang leve Havekes!