Alles kan anders

[p. 15]

Jef 80
Zo is het begonnen

[p. 16]

[p. 17]

De nobelste karaktertrek van de noordse volkeren is hun drang naar het zuiden.
anton van duinkerken

1. De oorzaak

Wij schrijven het jaar onzes Heren negentienhonderdzesenvijftig. Sinds onze studentenjaren in 'n vergrote BM hadden Quirina en ik niet meer gevaren, het werd dus weer eens hoog tijd. En jawel, bij Kersken aan de Westeinder lag voor 'n redelijke prijs een alleraardigst kajuitjachtje te koop. We doopten het de ‘Aegis’, het schild van Pallas Athene, dat ons niet alleen bescherming maar ook wijsheid en inzicht zou verschaffen.

Hij was blank en rank, zeven en 'n half bij ruim twee meter breedte. Om z'n ronde spanten spande 'n mooie gladde plakhouten huid, waaronder 'n aangehangen ijzeren kieltje van bijna een meter. 'n Tweepersoonskajuitje dat ik versierde met Griekse sportfiguren gaf ruime zithoogte en erachter was 'n flinke kuip, bijna tot aan de iets te brede spiegel waar 'n plank aan zat ter bevestiging van een British Seagull.

Achter in de kuip stond op 'n keurig koperen plaatje de naam van de bouwer: J. v.d. Brink, telefoon 10, Stompwijk. Wat 'n tijd! Wie heeft er nog telefoon tien! En waar zou in godsnaam Stompwijk zich bevinden? Tenslotte traceerden we het ergens onder Leiden en de heer Van den Brink bleek al even sympathiek als zijn product, hij vond dat zijn scheepje in goede handen was gekomen.

De Aegis zeilde voortreffelijk. Z'n torentuig trok hem hoog aan de wind, met opvallend gemak sneed hij door ruw water en hij vertoonde ondanks zijn geringe diepgang heel weinig drift. Dat zou 'n feest worden, voor het eerst in m'n leven nam ik vanaf 2 augustus alleen om te zeilen drie weken vakantie. Varen, de Westeinder, de Kaag, de Brasemer, misschien zelfs het IJsselmeer!

Vol verwachting gingen we aan boord, met leeftocht en alle voorzieningen. Maar op 3 augustus begon het vanuit het noordwesten windkracht zeven te waaien en 's avonds ging het regenen. Om voorlopig niet meer op te houden.

Vier augustus waren de kussens nat, 's avonds ook de dekens. Vijf augustus de handdoeken, de truien, het oliegoed. Zes augustus sopten de ma-

[p. 18]

trassen, het brood, de worst, de kaas en wat tot dan toe nog maar klef had aangevoeld was vanaf de achtste drijfnat, zoals alles alles alles beneden, en bovendeks. Ons dakje lekte namelijk, heel weinig, maar meer dan ons verdriet verdragen kon.

Toch lieten we ons niet uit het veld slaan, we hielden vol. En waarachtig, op Mariahemelvaart hield het gedrens even op, de heilige Maagd moest natuurlijk droog bij haar Zoon aankomen. Wij vatten weer moed.

Totdat op de zeventiende de volgende depressie toesloeg, deze keer uit het zuidwesten met flinke buien en slagregens. Weer alles nat, weer ellende, wat 'n land! Eens in de vijfentwintig jaar 'n zomer waarbij het soms zo drukkend is dat je stikt, en voor de rest... Ik dacht aan De Genestets boutade. Wat 'n oenen van batavieren om uitgerekend hier in dit noordelijk stukje moeras te komen zitten om onze voorvaderen te worden!

We waren niet alleen teleurgesteld, we waren boos. Woedend! Kon dat nou niet anders? Jazeker, het móést kunnen. Zeilen? Graag, maar dan met mooi weer en onder de zon. En waar is dat?

We hoefden niet lang na te denken. Tegelijk voelden wij nobele trekken in ons karakter naar boven komen. Wij keken elkaar aan en zeiden tegelijk: de Middellandse Zee, de Côte d'Azur! 'n Opwelling.

'n Opwelling ja.

Bij tijd en wijle heeft ieder mens wel eens 'n opwelling; maar beseft u wel, waarde lezer, dat soms in het leven niets zo doorslaggevend is als 'n opwelling? De grootste dingen zijn er ooit door tot stand gekomen!

Sommige vrienden dachten dat ik gek was met m'n kleine bootje. Onverantwoord. Anderen, die mij toch al niet normaal vonden, beperkten hun reactie tot vriendelijke twijfel. Zo van je kunt het nooit weten met die vent.

Nou ze konden me allemaal gestolen worden, ons besluit stond vast: wij naar de zon!