Een levensteeken op een doodenveld

[p. 166]

XXXII.

Onder vernieuwd ligchaamslijden trachtten meissner en zijne vrouw in de beproefde en bedroefde gemeente hunne taak voort te zetten. Zelfs meenden zij, dat ééne maand toevens te Paramaribo, waartoe zij veertien dagen na job's dood door een hevige moeraskoorts gedwongen werden, voor hunnen verzwakten toestand lang genoeg was. Het Pinksterfeest zag hen weder op hunnen moeijelijken post. Bijbelsche prenten, pas uit Zeist ontvangen, dekten de wanden van het kerkgebouw. Het Zusterhuis te Nieuw-Dietendorp had voor de Bambeijsche naaischool een geschenk van naalden, garen en vingerhoeden gezonden, en toen een eigenhandige brief van de scholiersters aldaar, aan de kleine negers in hunne taal werd voorgelezen, waren de zwarte kindertjens tot tranen geroerd, omdat de blanken schreven: ‘Wij willen ons met u verbinden, om den Heiland regt lief te hebben, en om ons leven lang voor elkander te bidden, opdat wij allen Zijn eigendom mogen blijven tot in eeuwigheid.’

Aan de gemeenschap der heiligen, in kinderzielen door dit schrijven zoo aandoenlijk gewekt, hadden de Bambeijers groote behoefte, toen op den 19^den

[p. 167]

Julij, 's morgens ten negen ure, een korte afscheidsrede met een zwakke stem werd uitgesproken door den man, die door vier broeders op een stoel naar de boot gedragen, zijn zendingswerk onder hen met de zegenbede besloot: ‘de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, beware uwe harten en zinnen in christus jezus!’

Hoe werd de droefheid over het scheiden van dezen broeder en zuster, wier gezondheid in het boschland geknakt was, getemperd, toen de negers te Paramaribo, werwaarts zij hun geliefden Leeraar en Leerares gebragt hadden, vernamen, dat barsoe en zijne echtgenoot gereed stonden, om onder de Samaraccaners op te treden, als uitdeelers der menigerlei genade Gods. Dan zie, daags nadat meissner met scheepsgelegenheid de reede van Paramaribo had verlaten, landde daar een negerboot van Bambeij aan - een doodelijk kranke man en een door moeraskoorts aangetaste vrouw werden er uit gedragen: die stervende was barsoe, welke na eene maand te Bambeij gewerkt te hebben, in de kracht des levens bezweek.

In het midden van het jaar onzes Heeren 1850 kwam in Europa dit berigt uit de heidenwereld: ‘Die arme kleine gemeente der boschnegers aan de Samaracca in Dedecondre of Doodenland, gelijk zij zelven het noemen, is, zooals men weet, sedert het spoedig afsterven van Broeder barsoe, op nieuw zonder herder en leeraar, en ziet verlangend naar troost uit en naar hulpe. Ja! wel mag dat land

[p. 168]

een land des doods heeten, niet slechts van wege de heete en vochtige luchtsgesteldheid, die in zijne onafmeetbare bosschen zoo ongezond is, maar vooral ook, wijl het bewoond wordt door een volk, daarheen levende geestelijk dood, overgegeven aan het blindste heidendom, voorthollende in schaamtelooze ondeugd; door een volk, welks hand ras is tot bloedvergieten, dat zich aan de meest toomelooze vleeschelijke lusten overgeeft, en hoe fier en oorlogzuchtig het ook is, toch door gestadigen angst voor booze geesten, voor hekserij en tooverij gekweld wordt; door een volk, diep gebukt onder het slaafsche juk van de vreeze des doods, gelijk de Schrift zegt, en dat boomen, potscherven, ja, de nietswaardigste dingen als zijne goden aanbidt. Onder den verblindenden glans der keerkringszon, ligt het daar in dikke duisternis als met doodsbeenderen bezaaid. Maar toch.... daar flikkert een flaauw licht en wij hopen, 't moge het begin zijn eener algemeene verlichting, namelijk in de kleine gemeente te Bambeij, die geringe woonstede Gods onder de heidenen.’