Een levensteeken op een doodenveld

[p. 157]

XXX.

In stilheid en in vertrouwen moest, naar Gods bestel, de sterkte blijken van hen, die een zegen wilden zijn voor de boschnegers. Schmidt's weduwe toeft in hare hut en werkt in den kleinen kring rustig voort. Aan een klavier ontlokt zij zachte, liefelijke toonen, waardoor zij kindertjens tot zich trekt. Zij zingt Jobsiaden noch Jeremiaden, maar zangen van geloof en hoop, die liefelijk klinken. Zij heeft Bijbelsche prenten in hare hut opgehangen, verklaart die en heldert ze op voor de natuurmenschen, hopend, dat wat het oor verneemt en het oog ziet, in de harten wortelen moge. Gij vindt haar aan tafel zitten met A. B. C. bladen. Zij is daarmeê bezig met een onbeschrijfelijk geduld, dat nog overtroffen wordt door toegenegenheid jegens de boschnegers, die haar de magt geven om met opofferende zelfverloochening zich te wijden aan een zoo grootsche en toch weinig belovende taak. Meermalen verhief zij zich, als volwassen dochter in den Heer, boven de letter van het Apostolisch bevel: Dat uwe vrouwen in de gemeente zwijgen!

De Heer zorgde voor deze weduwe. Zij bleef niet alleen. Door een tweeden echt, te Paramaribo gesloten,

[p. 158]

aan den zendeling meissner verbonden, mogten zich de Samaraccaners weder in het bezit van gehuwde zendelingen - waarop door de Herrnhutters groote prijs wordt gesteld - verblijden. De vreugde was kort van duur. Hevige ziekte en verontrustende moeraskoortsen ondermijnden zoo zeer beider gestel, dat zij eindelijk het ongezonde Bambeij moesten verlaten. Een langer verblijf ware doodelijk geweest. Op raad van den geneesheer keerden beiden naar Europa terug. Naauwelijks had een beter klimaat de levenskrachten verfrischt en versterkt, of hunne harten zijn wederom brandend in hen, om naar het boschland weder te keeren. Welk een magt der liefde en des geloofs! Zij begaven zich naar den rand van een geopend graf, naar een groot kerkhof, waar tientallen broeders en zusters, in de kracht des levens, te slapen waren gelegd. Meissner en zijne echtgenoot, na uiterst korte afwezigheid tot herstel hunner geknakte gezondheid, wederkomende, gaven een voorbeeldige toepassing van het woord des discipels, welken de Heer lief had: ‘Hieraan hebben wij de liefde gekend, dat Hij Zijn leven voor ons gesteld heeft, en wij zijn schuldig het leven voor de broeders te stellen.’ Als de Herrnhutters eer bij de menschen zochten, dan zou ik u een tafereel trachten te schetsen van hun nameloos lijden en strijden, doch meer in hunnen geest is het, om de enkele lichtstralen op te vangen, die op hun donkeren en hobbeligen geloofsweg vielen. Een hunner schoonste dagen was de vijftigste Nieuwejaarsdag

[p. 159]

dezer eeuw. Op den eersten Januarij wordt er op Suriname's plantages feest gehouden, gedanst en gedronken, ja, gebrast zelfs door de slaven, die dan gedurende twee of drie vrije dagen toonen, hoe losbandig zij kunnen wezen. Anders was het toen bij de Samaraccaners. Het was bij hen een nieuw feest in het nieuwe jaar. Door het bengelend klokjen werden weinigen, doch iets later velen naar het kerkjen geroepen. Zij hoorden buiten iets, wat zij nog nooit hadden gehoord. Er werd op een seraphine gespeeld; de toonen klonken ver in de rondte, terwijl het gezang werd gespeeld:

‘Halleluja! lof, eer en magt,’ enz.

Toen kwamen oud en jong op dat treffend geluid toeloopen. In de kerk werd hun verteld, dat dit instrument hun was toegezonden door een Hollandsche dame, die van het levensteeken op het doodenveld gehoord had en vurig wenschte, dat de broeders en zusters in de verte den lof des Heeren waardiglijk mogten verkondigen. Sommige Europesche vrienden hadden aan deze aanzienlijke gift eenige snuisterijen toegevoegd, welke de daarmede verraste groote en kleine natuurkinderen verblijd huiswaarts deed gaan. Niemand verliet met ledige handen het bedehuis, binnen welks cederen wanden, onder begeleiding van de schoone seraphine, met een vrolijke stem door kinderen werd gezongen:

‘Looft den Heer!’

terwijl bij het Halleluja de mannen en vrouwen jui-

[p. 160]

chend invielen. Een boschneger begon toen uit de volheid zijns harten in het Neger-engelsch woorden te spreken, die gij wel een nieuwe taal zult noemen. Aldus getuigde hij: ‘Welk eene liefde! hoe zullen wij onze erkentelijkheid betuigen voor deze gave en voor al het goede, dat wij ontvangen hebben. 't Was voor ons een moeijelijke tijd, waarin wij allen moed en geloof verloren zouden hebben, indien de Heiland niet zoo genadig ware geweest, ons te bewaren en aan Zich verbonden te houden. Wij zouden schade geleden hebben aan onze zielen, maar Hij ontfermde Zich over ons en vertroost ons nu weder na al het doorgestane leed. Ja, Hij is een groote God, een genadige en barmhartige Heiland! O, mogt Hij daarvoor ook weder vreugde aan ons zien. Mogt dit schoone geschenk een blijvende zegen zijn voor ons en velen, opdat de harten zich aangespoord voelen, om den Heer te loven en te danken voor al wat aan ons geschied is. O, mogt het ons vergund zijn, eenmaal in de eeuwigheid onzen weldoeners daarvoor onze erkentenis te betuigen! - Hier vermogen wij dit niet. - Dit is de wensch van ons aller hart.’