Een levensteeken op een doodenveld

[p. 110]

XXI.

Als iemand, de enkele verspreide aren en halmen tot een bondel vergaderend, vragen mogt, of de Heer nu het Koningrijk onder de Samaraccaners ging oprigten, hij zou tot antwoord verkregen hebben: het komt u niet toe, te weten de tijden of gelegenheden, die de Vader in Zijne eigene magt gesteld heeft. Schoon de velden wit schenen om te oogsten, bleek het, dat de uitgezonden dienstknechten telkens na zeer korten en weinig opleverenden arbeid door den Heer tot Zich geroepen werden. De Moravische Broeders, kinderlijk geloovig Hoogere wenken volgende, meenden èn in den spoedigen dood van vele zendeling-broeders en zendeling-zusters, èn in den weinigen opgang van hun Evangeliearbeid, dat van de Evangeliezatie aan de Boven-Suriname gold: Mijne ure is nog niet gekomen!

Met een trouw en ijver, die, op den zwaarsten proef gesteld, niet bezweken; met een opofferende liefde, die vele malen sterker dan de dood bleek te zijn; met een geduld, dat onder de bitterste teleurstellingen geen schipbreuk leed, hadden de broeders van het jaar onzes Heeren 1765 tot 1813 bij de boschnegers gearbeid. De gemeente telde toen

[p. 111]

juist zoo vele leden, als er jaren aan hare vestiging en opbouwing besteed waren. Schoon nu het heerlijk werk gestaakt werd, toch was het niet te vergeefs geweest. In het rijk der genade zegt het geloof, wat in dat der natuur de wetenschap leert: niets gaat verloren. Wel was er veel zaad bij den weg, op steenachtigen grond en tusschen de doornen gevallen, doch ook was er uitgestrooid, wat veelvoudige vrucht opleverde. Het zaaijen en maaijen is des menschen, maar het oogsten des Heeren. Zijn woord is ook van de Samaraccaners gewisselijk niet ledig tot Hem wedergekeerd; maar het heeft gedaan wat Hem welbehagelijk is en het zou nog vruchtbaar zijn in hetgeen waartoe Hij het zou zenden. Het koningrijk der hemelen, aan de Boven-Suriname gebragt, werd van de boschnegers niet geheel weggenomen. Al verloopen er maanden en jaren, die weinig sporen van zijn aanwezen opleveren, gij, die weet, dat van het godsrijk niet wordt gezegd: ziet, het is hier, of ziet, het is daar, zult wel gelooven, dat het zijne kracht bleef betoonen, al blijft het voor ons oog verborgen. De zendelingen vertrokken wel, maar de Zender bleef, en schoon de zendingspost te Bambeij tijdelijk opgeheven werd, leefden er toch nog sommigen, die als lichten schenen in de duisternis. In de bedorven en zondige wereld der Samaraccaners hadden een grego en een schippio het bederfwerend zout in zich zelven. Laten wij bovenal onzen neger-kapitein niet vergeten, die onder de gelederen der Herrnhuttersche keurbende tot een hoogen ouder-

[p. 112]

dom bleef waken en strijden. Het door hem genoten onderwijs in lezen en schrijven stelde hem in staat tot briefwisseling met de Broeders, die hij met zijne nationaal-helpers ook somtijds te Paramaribo bezocht. In het jaar 1821 ontsliep joannes abini. Hij had het geloof behouden en stervend zeide hij tot eenen, die aan zijne sponde nederzat: ‘als ik sterf, vertraag gij dan niet, om mijne kinderen in den weg des Heeren te onderwijzen, want zij zullen bij Hem blijven.’ Hij, wien deze lastbrief werd gegeven, was grego, die, kort voor zijnen dood, in de maand Junij 1824, zijne begeerte om ontbonden te worden, in deze woorden, tot de omstanders uitte: ‘Ik wensch niet langer op aarde te leven, maar ik verlang, om naar mijnen Heiland te gaan, in Wien ik geloof. Gij hebt nu geen leeraar meer, die u vermaant, doch bidt den Heer, Hij kan alles doen, Hij kan u allen helpen.’

Het is bij de Samaraccaners toch beter dan bij de Auka- en Bekoe-negers, op wier bosschen en wildernissen gij job's beschrijving van het doodenrijk toepast: ‘een stikdonker land, als de duisternis zelve, de schaduw des doods en zonder ordeningen, en het geeft schijnsel als de duisternis.’ Doch aan de wateren der Boven-Suriname vallen lichtstralen in de donkere wouden: gij gelooft en gij hoopt, dat het licht, al taant het vele jaren, niet zal uitgedoofd worden.