Een levensteeken op een doodenveld

[p. 14]

IV.

‘Poeloe joe pantje’ - doe het stuk linnen van de lendenen af - is de toon, die u in de ooren klinkt, het bevel barsch en ruw den armen baron toegeduwd. Blijf niet bij zijn meester staan! Den blik van den trotschen en koelbloedigen ooggetuige van de afstraffing - geijkte term bij het toedienen der slagen - kunt gij niet verduren. Hij telt de slagen, die hij krachtens de wet mogt eischen voor den brutalen onwilligen hond, wederom geijkte term! De neger verzet zich niet - hoe zou hij ook kunnen? Zijn middenlijf is aan een paal vastgegespt; zijn voeten zijn in een ijzeren boei gekneld; zijn handen worden opgeheschen. De tamarinderoê snerpt en wondt en slaat de huid raauw: het bloed druipt op den grond. Gij kunt het niet langer aanzien! Gij zoekt naar een plekjen, om verwijderd van dit schandtooneel, verademing te vinden: zie hier in een hoek een plaats, waar de menschelijkheid hare geschonden regten herneemt. - Het slachtoffer der bloedige met negerhardvochtigheid doorgestane pijniging wordt naar de ondiepe put gesleept, waarbij gij u geplaatst hebt en die bestemd is tot het afwasschen der bebloede leden. Baron heeft straks

[p. 15]

geen kreet doen hooren en zwijgt ook onder de duldelooze pijnen, nu het lillend vleesch en de verscheurde dij worden gereinigd, om dan de wonden met azijn, pekel, of andere bijtende middelen, de diepste gaten met spaansche peper in te wrijven ter voorkoming van koud vuur. - Ziedaar de menschelijkheid jegens den slaaf met zijn bloedige striemen.

Baron, zinnend op middelen, om zich over zijne miskende regten te wreken, mogt er eindelijk in slagen, de ketenen der slavernij, waarin hij trouweloos geklonken was, te verbreken - op een goeden dag ontvlugtte hij van zijns meesters plantage naar de bosschen en zwoer plegtig, niet te zullen sterven, voor dat hij zijne handen in het bloed van zijne tirannen zou gewasschen hebben. Jaren lang was de gehoonde slaaf de vrees der kolonie. Zijn naam en die zijner handlangers vervulden West-Indische directeurs en eigenaars met angst voor hunne bezittingen, vooral omdat hij doorgaans in eenen adem werd genoemd met dien van joli-coeur. Wat er van dezen weggeloopen rebel te verwachten was, kunt gij ligtelijk opmaken, als ik u een feit mededeel, dat met name dien slaaf tot de vlugt noopte. Hij was op de plantage, die eertijds Rodebank heette. Haar directeur, de Israëliet schulz, was berucht door de mishandelingen zijner slaven, de ruwe uitspattingen met zijne slavinnen. Op een zekeren avond - mijne pen weigert bijkans het ter nederschrijven - had hij een slavin gedwongen, hem in zijn vuige driften te wille te zijn. Dat werd door een slaaf opgemerkt,

[p. 16]

die met voorkennis en onder goedkeuring des meesters met deze vrouw leefde. Wel natuurlijk, dat hij de slavin, die zijne ziele liefhad, tegenover den directeur te hulp kwam. Wat doet schulz? Hij klaagt den beleedigden echtgenoot aan. De blanke beschuldigt hem van brutaliteit en feitelijk verzet en wordt geloofd. - Slaven hebben in zulke gevallen geen regt. Een geeseling met zweepslagen werd als straf uitgesproken en deze volvoerd in het gedwongen bijzijn van een knaap - die knaap was joli-coeur, de onteerde slavin zijne moeder en haar verdediger, die zoo folterend moest boeten, was zijn vader!

Baron, de bedrogene en mishandelde, joli-coeur, de gehoonde en getergde, stelden zich in betrekking met zekeren bonni, een zoon der wildernis. Haat en wrok jegens de blanken zat dezen negerslaaf tot in merg en gebeente. Zijn moeder had hem veel van zijn vader verteld. Haar heer en haar meester, een Europeaan, een Christen, had haar aangezien om haar te begeeren, en.... gij gist reeds de gevolgen. De onder eeden bezworen liefde, door de argelooze, verleide slavin al te ligtzinnig geloofd, verkoelde niet slechts tot laauwheid, maar verviel tot diepen afkeer. De toekomstige moeder van zijn kind werd door den ontaarde blanke zoo mishandeld en geslagen, dat ze in omstandigheden, welken men gezegend plag te noemen, naar de bosschen week en het leven schonk aan een jongen, die, man geworden, brandde van begeerte, om het lijden zijner moeder te wreken. Deze Mulat, in het woud gebo-

[p. 17]

ren en opgevoed, stelde zich aan het hoofd der weggeloopene slaven, onder welken hij een krijgstucht wist te bewaren, welke hen tot geduchte vijanden der kolonie maakte. Gevreesd om zijn despotisme, geeerbiedigd om zijn mannelijke kloekmoedigheid en bemind om zijne onomkoopbare regtvaardigheid werd er zelden een opperhoofd gevonden van zoo krachtigen invloed op zijne manschappen. Aan een langen en geduchten proeftijd onderwierp hij den deserteur der plantages; was deze doorgestaan, dan werd de slaaf gewapend en onder bonni's troepen opgenomen, die alzoo een uitgelezen keurbende vormden.