Een levensteeken op een doodenveld

[p. 11]

III.

Weinige dagen later werd er een man, zwaar geboeid en gekneveld, weggebragt. Een neger was tot geleider gedoemd. De kosten van een politie-agent wilde de Israëliet, welke den gevangene volgde, uithalen. Op diens gelaat stond te lezen wat de koppige slaaf te vreezen had. De stoet is de ophaalbrug gepasseerd, waarvoor wij een oogenblik blijven stilstaan! Welk een uitzigt naar welken kant gij uwen blik werpt. De breede statige rivier Suriname aanschouwt gij hier in al hare pracht. Gij zoudt wenschen, haar terstond over te steken, om u te verkwikken onder de breede takken der sierlijke palmen, hooge tamarinden, trotsche eiken, wier toppen gij achter de mangrove-boomen en mocca's mocca's ontdekt.

Doch liever nog vleidet gij u in een dier tentboten neder, welke een zestal slaven, wier zwarte huid als ebbenhout glinstert, zoo pijlsnel over het water roeijen, waarop de diep bevrachte matrozenpont langzaam voordrijft en de kleine corjalen, door een neger met zijn pagaai bestuurd, letterlijk zweven.

Opgetogen door het schouwspel van een aantal schepen, wier vlaggen verschillende volken vertegen-

[p. 12]

woordigen, laat gij den blik weiden, rusteloos weiden over rivier en reede en gij zoudt wenschen Suriname's eenige, op een schulprits gebouwde stad, die in 1683 ‘uit 27 huizen, meest kroegen’ bestond en thans 16000 inwoners telt, door te wandelen.

Wij laten echter Parimaribo onbezocht en verwijlen in zijn voorstad, of buitenwijk Combé. Het vroeger kleine gouvernementshuis, in 1707 onder het bestuur van de goijer voltooid en later gedurig, voornamelijk in 1834 door den gouverneur van heeckeren vergroot en verfraaid, levert, al acht gij in de naamgeving van paleis eenige usurpatie, op het midden van het plein en aan elke zijde door een tamarindenlaan ingesloten, een fraai effect. Aan den overkant van hetzelfde plein verrijst het paleis van justitie, waarvoor nog de naar de vier hemelstreken gerigte en door den vermaarden la condamine, op zijne reis om de wereld, daar neêrgelegde steen uwe aandacht trekt. Doch wij verlaten de esplanade en gaan naar het fort. De regelmatige, en door zijne bevestigingswerken en grachten sterke vijfhoek heet Zeelandia en bewaart door zijnen naam de herinnering der Zeeuwen, die een roemrijke togt volbragten onder den kloeken admiraal krynssen, wiens zegepraal over de Engelschen de algemeene staten den 22^sten October 1667 door het overrijken van een gouden keten met medaille dankbaar vereerden. De geliefkoosde driekleur waait van het bolwerk, hetwelk de rivier bestrijkt. Uw hart, dat warm klopt voor Hollands eer en roem, wordt warmer. Uw hoog

[p. 13]

gestemde nationale trots wordt gevoed, nu uw oog valt op Suriname's wapen: een zeilend driemastschip, door twee Indianen gehouden, met een devies van drie woorden, in de moedertaal luidende: geregtigheid, godsvrucht, trouw. Kom, met Neêrlands vlag en ‘het zinnebeeld van de bron van Neêrlands opkomst en van de zenuw van Neêrlands welvaart’ voor oogen, Zeelandia binnen getreden, daar wacht u....