Verboden eenzaamheid
Mogen wij ons eenzaam voelen?
Nee, dat mogen we niet.
Er zijn allerhande instellingen die ons willen helpen van onze eenzaamheid af te komen.
Gezellige avondjes voor alleenstaanden.
‘Open Huis’ met vrijwilligers die openstaan voor jouw problemen.
Je wordt opgeroepen naar de telefoon te grijpen als je je eenzaam voelt en je hart uit te storten voor een maatschappelijk werkster.
Uithuilen moet je op de schouder van een begrijpende therapeut.
Eenzaamheid mág niet, verdriet hebben mag niet.
Alles moet opgehelderd zijn. Alles moet glimlachen en zonnig zijn.
On the sunny side of the street.
Kijk je bezorgd? Kop op, kom erbij zitten, neem een glaasje.
Verdriet is iets waar je overheen moet.
Ze zeggen dat je recht hebt op arbeid, recht hebt op wonen, recht hebt op... ja, op wat niet al?
Je hebt zelfs, schijnt het, recht op liefde.
Maar recht op eenzaamheid?
Niks hoor.
Recht op verdriet?
Geen sprake van.
Terwijl het je toch zo goed kan doen, eenzaam te zijn en verdriet te hebben. Terwijl je er soms zo aan toe bent, stil alleen te zitten en geen mens om je heen te hebben, alleen met je verdriet. Maar het mag niet. De maatschappij staat het niet toe. Begrijpt U dat?
Auteursrechtelijk beschermd