Portret van een landschap. Gedichten 1953-1997

[p. 141]

meester der koude vlakten

[p. 142]

I

al dat vallen, moet dat dan
eeuwig, dat dansen van
de getallen, kwartslag en
rondgang langs vallende

inhammen en gangen, langs
instortende regenslag, pad
na pad is ingevallen. des nachts
rijden de karren. hoe smal

is het land, hoe groot het lang
welven van nacht, zwart van
steenslag, stenen gladheid
waarover dood dwars ligt

[p. 143]

II

herfst is het in mijn gebergte
achter de heg ligt mijn sterfjaar
zomer komt om in gras
en denkbaar is dat het paard
wenend zijn hoofd omkeert
voordat het stalwaarts gaat

wat dichtbij was is verder weg
en dat wat het luidst werd geloofd
heeft wangen van dood en as

toch is wat ik heb gezegd
door wind nagezegd

[p. 144]

III

het is vol koren hier, het is gelegd
tot het uiterste. geen weg
of hij is luisterrijk en geel
en door de wind verder verteld

die mij hier zwoegend vindt
het pad langs, en nooit
wil ik uit de wereld weg
al moet ik mij krom lopen

met vingers vol overleg buig
ik de zon om mijn nek, uitgestrekt
onder de horizon, lopend uit
mijn armoede weg
uit mijn knechtschap

[p. 145]

IV

de handen voor zijn gezicht
wacht de steen op het laatste gericht
voordat de zon als as
over de wereld stuift en de grond

zich opent als een groot gat
waarin hij neervalt en splijt
en als een zwart ei breekt
en eindelijk god zich bevrijdt

uit zijn buik als uit zijn dood
en de aarde opnieuw begint
suizend de ruimte door
met stenen en schelpen en wind

[p. 146]

V

achter de schaduw van de steen
ligt een krekel, een verschrompelde
zijn stem in elkaar gekrompen
en zijn ledematen verdord

eens wordt ook de steen stof
die eenmaal het zingen hoorde
van de krekel. de aarde was jong
en het leven onuitsprekelijk

vervallen raakt beider graf
de dood wordt in dood gesmoord
diep zwijgen verschijnt, ongehoord
rollen de werelden voort