Portret van een landschap. Gedichten 1953-1997

[p. 136]

zadel en haam

[p. 137]

I

het denken valt vaak in slaap

soms denkt het de naam
van een paard: zadel en
haam spreekt het aan
zonder schaamte

maar als het denkt aan
zijn adem en aan zijn
gevleugelde schaduw, dan

hapert het denken vaak

[p. 138]

II

een oud paard is opgestegen
als een grote, winterse zwaan
buiten en weg van de wereld

en is boven de aarde het eeuwige
rijk van de maan binnengegaan

en het groot landschap, verlaten
van vreugde, is met hem meegegaan

[p. 139]

III

heel stil verwilderde hij, wiste
de wind niet meer
uit zijn ogen, verrimpelde
en werd een weggewiste

van ijzeren onderstromen
werd hij de slaper, slapend
zoals holten slapen, zoals
holle dromen

[p. 140]

IV

vlucht hij of keert hij terug
waarheen gaat zijn wiekslag

ach, hij blijft waar hij was
op zijn oud nest, dicht bij
zijn eigen hartslag

vandaag, morgen, elke dag